Από μια αφήγηση του κ. Νίκου Πιστικού στην Καστοριανή Εστία
Αναδρομές στην ιστορία του τόπου μας.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος και έφυγαν οι κατακτητές από την Καστοριά, η ζωή άρχισε να βρίσκει τους κανονικούς ρυθμούς και όλοι προσπαθούσαν να σβήσουν από την μνήμη τους τις μαύρες μέρες της κατοχής!
Όσοι στάθηκαν τυχεροί και γλύτωσαν από την λαίλαπα του πολέμου, άρχισαν να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους και την δουλειά που θα ξεκινήσουν για να ορθοποδήσουν, μετά από τόσες ταλαιπωρίες που πέρασαν.
Οι πιο άτυχοι ήταν οι γουναράδες, γιατί μετά από τόσα χρόνια κατοχής, είχε διακοπεί το εμπόριο της γούνας με την Αμερική και οι περισσότεροι βρέθηκαν στην ανεργία.
Τότε η Καστοριά επεξεργαζόταν τα περίφημα “αποκόμματα” που έρχονταν από την Αμερική σε μεγάλες “μπάλες” αλλά ο πόλεμος δεν άφησε τα εμπορεύματα να φτάσουν στον προορισμό τους και οι γουναράδες στράφηκαν σε άλλες δουλειές για να βγάλουν το μεροκάματο που τόσο είχαν ανάγκη.
Εκείνη την περίοδο η κατεστραμμένη χώρα μας έκανε τα πρώτα βήματα προς την ανασυγκρότηση του κράτους και άρχισε να κατασκευάζει δρόμους και άλλα έργα υποδομής.
Ένα από αυτά ήταν ο δρόμος Καστοριάς – Φλώρινας μέσω Αποσκέπου που έδωσε την ευκαιρία σε αρκετούς άνεργους γουνεργάτες να πιάσουν δουλειά και να βγάλουν ένα ικανοποιητικό μεροκάματο.
Η σχετική ανακοίνωση έλεγε: “Όσοι θέλουν να δουλέψουν στον δρόμο, να παρουσιαστούν την Δευτέρα το πρωί και να φέρουν ένα σφυρί μαζί τους”.
Πράγματι την Δευτέρα το πρωί εμφανίστηκαν στο καθορισμένο σημείο, πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι, κρατώντας ένα σφυρί στο χέρι και άρχισαν να σπάζουν πέτρες, τις οποίες θα έστρωναν στον δρόμο για να τις “πατήσει” ο οδοστρωτήρας.
Οι νέοι στρώθηκαν αμέσως στην δουλειά με όρεξη και παντού ακούγονταν ένα ατελείωτο “τσάκα – τσούκα” που σου διαπερνούσε τ΄ αφτιά όπως το αμόνι!
Ανάμεσά τους υπήρχε και ένας επιστάτης, που έδινε οδηγίες στους ανειδίκευτους μέχρι να μάθουν καλά την δουλειά και να συνεχίσουν μόνοι τους.
Τα μεσημέρια σταματούσαν για ξεκούραση και ο καθένας έβγαζε από την πετσέτα το ψωμοτύρι του ή ό,τι άλλο φαγώσιμο είχε φέρει από το σπίτι και κάθονταν όλοι μαζί και έτρωγαν στην σκιά κάποιου δέντρου.
Συνήθως ο κάθε εργάτης είχε την παρέα του, που την αποτελούσαν παιδιά από την ίδια γειτονιά και είχαν τα ίδια περίπου φαγώσιμα.
Μόνο ένας από αυτούς, έφερνε πάντα το ίδιο φαγητό και έλεγε ότι ήταν τηγανισμένα ποδαράκια πουλιών!
Στην αρχή κανένας δεν έδινε σημασία και ούτε αναρωτήθηκε που έβρισκε ο νεαρός τόσα σπουργίτια.
Με τον καιρό όμως κάποιοι άρχισαν να τον υποψιάζονται και ένα παιδί από την παρέα, αποφάσισε να τον παρακολουθήσει μετά την δουλειά, για να ανακαλύψει τον προμηθευτή των εκλεκτών μεζέδων!
Πράγματι ο νεαρός μόλις σχολούσε από την δουλειά, έβρισκε πάντα μια δικαιολογία για να φύγει τελευταίος.
Έτσι ο άλλος που στην αρχή έκανε πως φεύγει μαζί με την παρέα, στην συνέχεια κρύφτηκε πίσω από έναν θάμνο και παρακολουθούσε τον νεαρό από μακριά, για να δει τι θα απογίνει.
Ανυποψίαστος εκείνος, αφού βεβαιώθηκε ότι έφυγαν όλοι, πήρε την κατηφόρα από τον Απόσκεπο αλλά όταν έφτασε στο Λιβάδι (σ.σ. σημερινό γήπεδο) αντί να τραβήξει ίσια προς την πόλη, έστριψε αριστερά και πήγε προς την λίμνη.
Εκεί αφού έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες του, σήκωσε τα παντελόνια του μέχρι το γόνατο και άρχισε να κυνηγάει “μπακακέους” (βατράχια) στα καλάμια της λίμνης!
Όταν όμως κατάλαβε ότι τον παρακολουθούσαν, πετάχτηκε έντρομος έξω από το νερό και άρχισε να παρακαλάει τον ανεπιθύμητο επισκέπτη του, να μην πει σε κανένα τίποτα, γιατί θα γινόταν ρεζίλι…
Όμως το μυστικό συνήθως δεν κρατιέται για πολύ καιρό μυστικό… και γρήγορα διέρρευσε σ΄όλη την πόλη!
Αλλά δεν ήταν ο μόνος που έτρωγε πόδια βατράχων εκείνα τα χρόνια στην Καστοριά. Ήταν και κάποιοι άλλοι που είχαν αναπτύξει ολόκληρη θεωρία, λέγοντας ότι “η πείνα μάτια δεν έχει” και καταβρόχθιζαν τις “ζιάμπες” με το τσουβάλι…
Έτσι η λίμνη της Καστοριάς, εκτός από τα “τσουκάνια” και τα “τσιρόνια” είχε προσθέσει ένα ακόμα “εκλεκτό έδεσμα” στο μενού των πεινασμένων από την κατοχή κατοίκων της.