Έντονη κινητικότητα παρατηρείται τελευταία, στο θέμα των αντισταθμιστικών οφελών που πρέπει να διεκδικήσει ο Δήμος της Καστοριάς από την ΛΑΡΚΟ, έπειτα από τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα της “Καστοριανής Εστίας” που έθεσαν προ των ευθυνών και τις δύο πλευρές, απέναντι στους κατοίκους του Δήμου.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα οφέλη που θα προκύψουν για τον Δήμο, από μια
επαναδιαπραγμάτευση της αρχικής συμφωνίας με την ΛΑΡΚΟ, δεν θα πρέπει να είναι δυσανάλογα με τα κέρδη που αποκομίζει η εταιρεία από την εκμετάλλευση του νικελίου αλλά και από την επιβάρυνση που προκαλεί στο περιβάλλον και την δημόσια υγεία των κατοίκων.
Μια καλή κίνηση θα ήταν να αναλάβει η ΛΑΡΚΟ την λειτουργία ενός πλήρως εξοπλισμένου Κοινωνικού Ιατρείου – Φαρμακείου στην πόλη της Καστοριάς, όπως γινόταν παλαιότερα επί Μποδοσάκη, για να καλύψει τηρουμένων των αναλογιών, τις ανάγκες ιατροφαρμακευτικής φροντίδας των ανασφάλιστων συμπολιτών μας.
Το θέμα άλλωστε, εκκρεμεί από το 2011, όταν μετά την συγκρότηση των νέων Καλλικρατικών Δήμων, η Κοινότητα της Ιεροπηγής, στην οποία ανήκε το μεταλλείο της ΛΑΡΚΟ, περιήλθε στην δικαιοδοσία του Δήμου Καστοριάς, μαζί με όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτό.
Ατυχώς όμως, η πρώτη Δημοτική Αρχή του νέου διερυμένου Δήμου υπό τον Μ. Χατζησυμεωνίδη, δεν έδειξε το απαιτούμενο ενδιαφέρον, στις διεκδικήσεις από την ΛΑΡΚΟ και άφησε να περάσει ανεκμετάλλευτη μια ολόκληρη τετραετία!
Η δημοτική αρχή του Ανέστη Αγγελή, που την διαδέχτηκε ξεκίνησε με μία “χαλαρή” προσέγγιση του θέματος ζητώντας ένα ελάχιστο ανταποδοτικό τέλος από την ΛΑΡΚΟ το οποίο συνοψίζονταν στα παρακάτω αιτήματα.
α) Μια εφάπαξ εισφορά 5000 προς τον Δήμο
β) Αγορά Ασθενοφόρου, για την ανάγκες του νοσοκομείου
γ) και συμμετοχή της ΛΑΡΚΟ σε έργα ανάπλασης στις κοινότητες Ιεροπηγής και Δενδροχωρίου καθώς και στην πόλη της Καστοριάς.
Αλλά παρ΄ όλα αυτά η ΛΑΡΚΟ έδειξε για μια ακόμα φορά την αποικιοκρατικού τύπου συμπεριφορά αγνοώντας τα αιτήματα του δήμου Καστοριάς.
Παρά την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή και τις συνέπειες σε βάρος της υγείας των κατοίκων, που προκαλεί η εξόρυξη νικελίου από την ΛΑΡΚΟ στην Ιεροπηγή, σχεδόν μηδενικά είναι τα οφέλη για την περιοχή, από την πολύχρονη δραστηριότητα της επιχείρησης στο νομό της Καστοριάς.
Με εξαίρεση έναν ελάχιστο αριθμό κατοίκων που απασχολεί η ΛΑΡΚΟ στο λατομείο, ο οποίος σήμερα κυμαίνεται κάτω από τα 20 άτομα συνολικά!
Στα κατά καιρούς προβλήματα που είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι και οι ρωγμές που εμφανίστηκαν σε σπίτια της Ιεροπηγής από εκρήξεις του λατομείου.
Παρόλα αυτά οι κάτοικοι είναι επιφυλακτικοί και δυσκολεύονται να εκφραστούν ελεύθερα, για τα προβλήματα που τους απασχολούν από την λειτουργία της ΛΑΡΚΟ.
Η ΛΑΡΚΟ που θεωρείται η μεγαλύτερη στον κόσμο βιομηχανία παραγωγής νικελίου, από εγχώρια κοιτάσματα, διατηρεί εδώ και χρόνια, μονάδα εξόρυξης νικελίου στην Ιεροπηγή, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Η εταιρεία παρουσίασε
κερδοφορία όλα τα προηγούμενα χρόνια, με αποκορύφωμα την περίοδο 2006-2007, που η χρηματιστηριακή τιμή του νικελίού σκαρφάλωσε στα ύψη, τα κέρδη της ΛΑΡΚΟ έφθασαν τα 75 εκατ. ευρώ!
Σήμερα η εταιρεία θεωρείται μη βιώσιμη και πολλές φορές βρέθηκε στο επίκεντρο πλήρους αποκρατικοποίησης.
Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε, όταν το “τιμόνι” της ετιαρείας ανέλαβε ο κ. Κων. Θανάσουλας, που ήταν επιλογή του πρώην υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, ο οποίος από την θέση του διευθύνοντος συμβούλου, άρχισε τις σπατάλες, αυξάνοντας τον αριθμό των γενικώνς διευθυντών από 17 σε 52 (!) Ταυτόχρονα αυξήθηκαν κατακόρυφα σε χιλιάδες, οι άμεσα και έμμεσα εξαρτώμενοι με την εταιρεία στους νομούς Φθιώτιδας, Εύβοιας, Βοιωτίας, Καστοριάς και Κοζάνης.
Η πτώση των τιμών του νικελίου που ακολούθησε, φτάνοντας μέχρι το 8.500 δολλάρια ανά τόνο, έδωσε την “χαριστική βολή” κατά πολλούς στην ΛΑΡΚΟ.
Το 2008 η εταιρεία έκλεισε με ζημιές της τάξης των 80 εκ. ευρώ!
Όλη η πραγωγή, όπως και σήμερα, εξάγεται, καθώς το νικέλιο προορίζεται για μεγάλες χαλυβουργίες, που προμηθεύουν με ανοδείδωτο χάλυβα κλάδους όπως η αυτοκινητοβιομχανία.