Ο πολιτισμός προϊόν μόχθου και ευαισθησίας (Του Χρήστου Γιούτσου)

Το θέμα είναι ανεξάντλητο, γι΄ αυτό για μια ακόμη φορά παλεύω για τον πολιτισμό σημαίνει πρώτα απ΄ όλα, ότι πλησιάζω, τον ανθρώπινο μόχθο, εκεί όπου αυτός διαμορφώνεται σε εικόνα, σε, μουσική, σε σκέψη.

Γιατί ο πολιτισμός προϊόν του μόχθου και της αγωνίας για μια καλύτερη ζωή είναι. Για μια δίκαιη ζωή που όλοι έχουν δικαίωμα στην εξέλιξη της κοινωνίας και όχι στον συμβιβασμό και τον εφησυχασμό.

Μέτωπο για τον πολιτισμό δεν σημαίνει να πλησιάζεις τον κόσμο στις στιγμές που ξεχνάει τα βάσανά του μέσα στους καπνούς της πανηγυριώτικης τσίκνας, ή στις αναθυμιάσεις του φρεσκοβρασμένου τσίπουρου.

Ούτε σημαίνει να συναντήσεις τον “άλλον” την ώρα του χορού ή της μέθης, όπως βλέπουμε συχνά, στα κάθε λογής πανηγυράκια και στα καρναβάλια.

Το μέτωπο του πολιτισμού είναι το μέτωπο της ζωής, είναι το μέτωπο της καθημερινής πάλης.

Οι αγώνες για τον πολιτισμό δεν πρέπει να είναι στατικοί με επαναλήψεις των ίδιων πάντα θεμάτων.
Δεν πρέπει να περιορίζονται και να παγιδεύονται μόνο στα “αβαθή” και επιφανειακά, συνηθισμένα, των λεγόμενων πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Η αναζήτηση του καινούργιου, με σεβασμό στο ποιοτικό παλιό, πρέπει να μας βασανίζει πάντα. Γιατί οι επαναλήψεις τις περισσότερες φορές κουράζουν και πρέπει να είναι κάτι πολύ αξιόλογο. Και σημαντικό για να αντέχουν στον χρόνο.

Ένας άνθρωπος που αγαπάει τον πολιτισμό πρέπει να βασανίζεται και να πληγώνεται από την μέτρια και κακή επανάληψη. ΄Ενας προοδευτικός άνθρωπος πρέπει να αναζητάει το καινούργιο. Την σκέψη του πρέπει να την διακρίνει η φρεσκάδα και η δροσιά.

Ο πολιτισμός νομιμοποιείται μόνο ως πράξη, ως πρόταση εναλλαγής, στα πεδία των χρωμάτων, των κινήσεων, των σχημάτων.

Άλλωστε ο πολιτισμός στον άνθρωπο ορίζεται από την καθημερινή του συμπεριφορά, από τους φίλους του, από τον κοινωνικό του περίγυρο.

Ο πολιτισμός ορίζεται και διαμορφώνεται από τις κραυγές του δρόμου, από τις συναλλαγές του, από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, από τις ιαχές και προπηλακισμούς των γηπέδων. Και από τον σεβασμό ή όχι στους ηττημένους.

Ο πολιτισμός ορίζεται και διαμορφώνεται στις πιο δύσκολες στιγμές του ανθρώπου, στις στιγμές του έρωτα, του θρήνου, της γέννησης και του θανάτου.

Ο πολιτισμός δεν περιορίζεται μόνο στην αγάπη του ανθρώπου για την δική του πατρίδα η οποία είναι αυτονόητη, αλλά και στην αγάπη του άλλου για την δική του πατρίδα.

Πολιτισμός είναι να ανεβαίνει καθημερινά ο ανθρωπος τα σκαλοπάτια της ευαισθησίας και του επιπέδου του.

Να ονερευτούμε μια κοινωνία, όπως έγραφε ο Καρλ Μαρξ “όπου ο ψαράς θα γράφει ποίηση και ο ποιητής θα ψαρεύει”, ή όπως έγραψε ο δικός μας και παγκόσμιος ποιητής Γιάννης Ρίτσος: “Εδώ δεν είναι νάμαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα, εδώ είναι νάμαστε πάνω από τον εαυτό μας”.