“Erga omnes” αλλά για ποιον; (Του Δημήτρη Ιατρίδη)

Η βασική αρχή μιας διαπραγμάτευσης είναι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις των εμπλεκομένων πλευρών, μέχρι να βρεθεί κοινός τόπος συμφωνίας.

Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης, το διεκδικούν και οι δύο πλευρές επί ίσοις όροις.

Όταν όμως οι υποχωρήσεις μεταφράζοντας σε μονόπλευρες παραχωρήσεις, κάτω από την πίεση εξωγενών παραγόντων, τότε η διαπραγμάτευση οδηγεί σε ταπεινοτική ήττα την μία από τις δύο πλευρές.

Παρατηρώντας τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τόπου, διαπιστώνουμε ότι στην διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, η μόνη “παραχώρηση” που έκανε η γειτονική χώρα, είναι η “μετονομασία” από σκέτο “Μακεδονία”, όπως αυτοαποκαλούνταν μέχρι τώρα, σε “Βόρεια Μακεδονία”, όπως συναποδέχθηκε και η Ελλάδα.

Ενώ έλαβε σαν… αντάλλαγμα την γλώσσα και την εθνική ταυτότητα, οι οποίες από την οριστικοποίηση της συμφωνίας και μετά, θα προσδιορίζονται ως “μακεδονικές”!

Διότι, όπως πολύ σιβυλλικά επισημαίνει το βρεταντικό BBC: “Η Ελλάδα και η αυτοαποκαλούμενη Μακεδονία, κατέληξαν στο όνομα “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας ή Σερβένα Μακεντόνια στα μακεδονικά”(!)

Δηλαδή οι ίδιοι θα αποκαλούν την χώρα τους Severna Makedonia στα… μακεδονικά, εμείς Βόρεια Μακεδονία στα ελληνικά και οι ευρωπαίοι North Makedonia στα αγγλικά.

Κι αυτό στην συμφωνία καταγράφεται ως “erga omnes”!
Αλλά και η ελληνική μακεδονική ταυτότητα με την μακεδονική ελληνική εθνικότητα έχουν παραχωρηθεί στο κράτος των Σκοπίων, οι κάτοικοι των οποίων αντί για σλαβομακεδόνες και αλβανοί θα θεωρούνται αμιγώς μακεδόνες!
Άσχετα αν οι περισσότεροι από αυτούς έχουν αποκτήσει, λόγω καταγωγής βουλγαρικό διαβατήριο.

Το ίδιο θα ισχύσει και με την γλώσσα, αφού η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζει την ύπαρξη “μακεδονικής” γλώσσας, όταν είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν την δωρική διάλλεκτο της ελληνικής γλώσσας.

Αλλά και από πολιτιστικής άποψης, οι Μακεδόνες ανέκαθεν μετείχαν του ελληνικού πολιτισμού και σαν τέτοιοι δεν μπορεί παρά να είναι Έλληνες κατά κύριο λόγο.

Στην συμφωνία, όμως, αυτή η διαφοροποίηση με την ελληνική Μακεδονία, αποτυπώνεται με… αστερίσκους που διευκρινίζουν ότι δεν έχουν σχέση με τους Μακεδόνες της αρχαίας Ελλάδας και απλά είναι μακεδόνες υπήκοοι της Βόρειας Μακεδονίας (sic)

Με την αναγνώριση της Βόρειας Μακεδονίας, η ελληνική Μακεδονία γίνεται αυτομάτως Νότια Μακεδονία. Και συνειρμικά στην συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας περνάει το μήνυμα, ότι κάποτε η Μακεδονία ήταν ένα ενιαίο κράτος, που διαχωρίστηκε σε δύο γεωγραφικές ενότητες κάτω από ορισμένες ιστορικές συνθήκες. Εκ των οποίων η μία απέκτησε κρατική οντότητα, μετά την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ενώ η άλλη παραμένει υπό την κυριαρχία της Ελλάδας!

Αλλά και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ένα κράτος, που φέρει το ίδιο όνομα με μια περιφέρεια ενός γειτονικού κράτους, έχει μεγαλύτερη ισχύ στους διεθνούς οργανισμούς, κατά την διεκδίκηση τυχόν, αλυτρωτικών βλέψεων που θα έχει στο μέλλον!

Παρόλο που με τον καθορισμό των συνόρων το 1913 υπήρξε ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας, λύνοντας αυτόματα το εθνολογικό πρόβλημα, όπως γίνεται πάντα όταν προκύπτουν καινούργια σύνορα.

Εντούτοις στο σύνταγμα της γειτονικής χώρας, παραμένει αναλύωτος ο αλυτρωτισμός και το όραμα της “ενωμένης Μακεδονίας”, χωρίς να δείχνει πρόθυμη να τα απεμπολίσει με την πρόσφατη συμφωνία.

Αντίθετα με τα όπλα της γλώσσας και της ταυτότητας, που της παρέδωσε αμαχητί η ελληνική διπλωματία, θα επανέλθει δριμύτερη, όταν εξασφαλίσει την είσοδό της στους διεθνείς οργανισμούς και την ευρωπαϊκή ένωση, με το όνομα της Μακεδονίας