Μαγευτικός, μοναδικός, πανέμορφος και σπάνιος τόπος τα Κορέστεια.
Πρόκειται για ένα μνημείο της φύσης, όπου η πανδαισία των αισθήσεων δεν έχει τέλος.
Μια περιοχή που συναντάει ο επισκέπτης, πηγαίνοντας προς τα εκεί, είτε από τον δρόμο του Βιτσίου προς τον Άγιο -Αντώνη, είτε από την νέα κάθετο της Εγνατίας οδού, μετά το Χάνι- Μπιρίκι.
Τα Κορέστεια είναι ένας δήμος που περιβάλλεται από πανέμορφα δασώδη βουνά και μια κοιλάδα με πολλούς παραποτάμους που καταλήγουν στον Λαδοπόταμο.
Μια περιοχή τέτοιας φυσικής ομορφιάς, που δεν συναντάς πουθενά αλλού.
Ο αρμονικός ήχος του νερού, ηχεί σ΄ ολόκληρη την κοιλάδα, καθώς σ΄ αυτήν καταλήγουν όλα τα ρέμματα των βουνών, τα οποία στην συνέχεια φτάνουν στον Λαδοπόταμο, κι από εκεί στον Αλιάκμονα.
Η άγρια φύση, οι δασώδεις κοίτες και ο εναλλασσόμενος ήχος, αποτελούν πηγή μιας υπέροχης οπτικής κυριαρχίας.
Προκληση αποτελεί η αναζήτηση των μονοπατιών μέσα στην πυκνή βλάστηση των βουνών, καθώς και στις παραποτάμιες διαδρομές, που πνίγονται από πάσης φύσεως δέντρα, με κυρίαρχα τα σκλήθρα, τις οξυές και τις ιτιές.
Αυτά τα πυκνά δάση και η κοιλάδα, αποτελούν πολύ σημαντικό καταφύγιο για την άγρια πανίδα, αφού εδώ ζουν ή περνούν ένα μέρος του χρόνου τους, πολλά σπάνια είδη πουλιών και άγριων ζώων.
Το τοπίο είναι εντυπωσιακό και εκτός από την ποικιλία μορφολογικών και βλαστικών χαρακτηριστικών, τονίζεται ακόμα και από πολλούς καταπράσινους γκρεμούς και ορμητικά ρέμματα.
Τα Κορέστεια κατά γενική διαπίστωση από όσους τα επισκέπτονται, χαρακτηρίζονται μοναδικά, από βιολογικό, οικολογικό και ερευνητικό ενδιαφέρον.
Συνδυάζουν, το αισθητικό τοπίο μεγάλης αξίας, τον βιότοπο με μεγάλη ποικιλότητα χλωρίδας και πανίδας,
πολυποίκιλη γεωμορφολογική σύνθεση, αισθητικότητα και μοναδικότητα σε Εθνική και Ευρωπαϊκή κλίμακα.
Το φθινόπωρο οι οξυές, φωτίζουν με χρυσούς τόνους τις πλαγιές, ενώ γεμίζουν τον αέρα με την χαρακτηριστική μυρωδιά τους, όλα τα δέντρα και τα αγριολούλουδα.
Είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και εντυπωσιακές μορφές ζωής, που σπάνια σ΄ άλλα μέρη, μπορεί να συνταντήσει κανείς.
Η ομορφιά και η εξαιρετική νοστιμιά κάποιων φαγώσιμων ειδών που είναι αυτοφυή και σε μεγέθη πολύ μικρότερα σε σχέση με άλλα όπως: αγριοφράουλες, αγριοβατόμουρα, αγριοκέρασα, μανιτάρια, μικρά μήλα, φουντούκια κ.λ.π., έχουν προσδώσει μυθικές διαστάσεις, έτσι κι άλλιώς στον θαυμαστό και υπέροχο αυτόν τόπο.
Τον χειμώνα η κοιλάδα και τα γύρω βουνά, πέφτουν σε νάρκη και σβήνουν τα χρώματα.
Οι ήχοι αλλάζουν πλάϊ στο κυρίαρχο λευκό, όλοι οι υπόλοιποι τόνοι εξομοιώνονται και αναδεικνύονται μονοχρωματικές μορφές και σχήματα, γυμνοί χιονισμένοι κορμοί, παγάκια και κρυστάλλινες γιρλάντες σε κλαδιά, χορτάρια και ρέμματα.
Οι θερμότερες μέρες που έρχονται (όπως τώρα) προσφέρονται για να γευτούμε, αυτό το απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο, εκεί ψηλά στα όμορφα Κορέστεια.
Έχοντας στο νου μας και τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη:
Κράτησα την ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα
σε κίτρινα δέντρα
Κάτω από το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές
φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς.
Καμμιά φωτιά στην κορυφή μας βραδιάζει
Κράτησα την ζωή μου
στ΄ αριστερό σου χέρι
μια αυγή, μια χαρακιά
στο γόνατό σου
Κράτησα τη ζωή μου
στην άμμο που περασμένου καλοκαιριού
Εκεί που φύσηξε ο βοριάς
στην παγωμένη τ
ην φωνή σου
στο χιονισμένο κάμπο
Κράτησα την ζωή μου….