Ήταν Σεπτέμβρης του 2009. Ενα μήνυμα από μια φίλη έρχεται στο κινητό μου αργά τη νύχτα. Με κάλεσαν αναπληρώτρια για πρώτη φορά. Η χαρά μου ανείπωτη! Μεσα σε μερικές ώρες ετοίμασα τα πάντα και ξεκίνησα. Με τον αέρα μιας δασκάλας πια! Μου πήρε μέρες για να βρω σπίτι, μήνες για να κάνω μια νέα φίλη και πολύ καιρό για να προσαρμοστώ. Δε βαριέσαι όμως…σημασία έχει πως δούλευα!
Ακολουθεί ο επόμενος Σεπτέμβρης, αλλα σε εκείνη τη φάση προσλήψεων “δεν ήμουν μέσα” όπως λέμε οι αναπληρωτές μεταξύ μας. Ήμουν σε μία φάση του Νοέμβρη. Με κάλεσαν σε νησί. Βαλίτσες, ρούχα, βιβλία, σεντόνια, όλα τα προικιά και βουρ για Πειραιά! Εκεί αποχαιρέτησα τους δικούς μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το ταξίδι με το πλοίο… Η χρονια κύλησε καλά. Και πάλι ξεχάστηκε η ταλαιπωρία των πρώτων ημέρων. “Το καλοκαίρι θα είναι τέλεια εδώ”, έλεγαν άλλοι αναπληρωτές για να “χρυσώσουμε” κάτι μοναξιές και ενα απαγορευτικό που ζήσαμε το χειμώνα. Ήρθε το άγιο καλοκαιράκι νωρίς, όμως δε μπορούσα να μείνω ούτε μέρα παραπάνω, γιατί η κυρία που μου νοίκιαζε το σπίτι βιαζόταν να το δώσει σε κάτι Άγγλους τουρίστες. Απογοήτευση!
Η επόμενη χρονιά με βρήκε αναπληρώτρια σε ενα άλλο μεγαλύτερο νησί. Σε καινούργιο σχολείο, σε καινούργιο σπίτι και με νέους μαθητές. Tι να κάνουν άραγε τα περσινά παιδιά μου; Τα σκεφτόμουν συνέχεια τις πρώτες μέρες. Μέχρι που και αυτο έγινε συνήθεια. Να σβήνονται οι αναμνήσεις πριν αρχίσουν να γίνονται πληγές…
Θυμάμαι τότε ήταν που κατέβηκαν οι μισθοί μας πάρα πολύ! Μάταια είχαμε ζητήσει οι περισσότεροι αναπληρωτές να μας κατεβάσουν λιγο το ενοίκιο. “Αν θες να φύγεις, το δίνω αλλου..ξέρεις πόσες δασκαλίτσες ψάχνουν ακόμα;” έλεγε η δικια μου σπιτονοικοκυρά.
Τέταρτη χρονιά… αργούν να με καλέσουν. Δε δήλωσα μακρινούς νομούς γιατί έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Οταν τελικά με κάλεσαν, βρέθηκα θυμάμαι σε ένα γραφείο Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, από τα πιο κρύα και αφιλόξενα που έχω μπει. Είχα ζήτησει μια διευκόλυνση στην τοποθέτηση μου, προσκομίζοντας όλα τα χαρτιά που είχα από τους γιατρούς μου και μου απαντούσαν πως πρέπει να περιμένω μια επόμενη φάση προσλήψεων για να βελτιωθεί η θέση μου. Βλέπετε εμείς οι αναπληρωτές είμαστε κυρίως για τα πέρα μέρη, στις πόλεις τα σχολεία στελεχώνονται κυρίως απο τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Τι ανασφάλεια έζησα σε εκείνο το χωριό! Συνεχώς φοβόμουν μην πάθω κάτι και ποιος άνθρωπος θα με βοηθήσει. Σιγά σιγά όμως τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Η αγάπη των παιδιών ειναι το φάρμακο για πολλά τελικά.. Τότε ήταν που γνώρισα- και την πάτησα που λένε- έναν συνάδελφο αναπληρωτή. Βορειοελλαδίτης και αυτός, ίδια πάστα… Στις 21 Ιουνίου ωστόσο μαζί με όλους, αποχαιρέτησα και αυτόν. Θα πήγαινε να δουλέψει το καλοκαίρι σε ένα νησί. Χαθήκαμε..
Τώρα, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά, προσλήφθηκα με την τέταρτη φάση. Η ζώη μου όμως γενικά βρίσκεται στη ίδια φάση όπως τότε. Της αναπλήρωσης του εαυτού μου στα σχολεία, των συνεχόμενων αλλαγών περιβάλλοντος, της βαλίτσας, της υπομονής και βλέπουμε…
Πρέπει να κλείσω. Κάτι μας είπαν για ασεπ και διορισμούς. Άγνωστα πράγματα, αλλά ας το ψάξω. Και αν ακόμα αναρωτιέστε πού είμαι φέτος ή πού θα είμαι του χρόνου, θα σας απαντήσω και πάλι πως δεν ξέρω, αλλά θα το καταλάβετε από τις φωτογραφίες-καρτ ποστάλ που σας ανεβάζω κάθε χρόνο στο Instagram!
Λ.Κ.