Η “ετεροβαρής” Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας (Του Δημήτρη Ιατρίδη)

Δεν είναι μόνο η ανισότητα στις κατανομές των πόρων από την Κεντρική Διοίκηση, που διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στις τέσσερις Περιφερειακές Ενότητες της Δυτικής Μακεδονίας, είναι και η ετεροβαρής σχέση στην συμμετοχή τους στα αναπτυξιακά προγράμματα, που θα ξεκινήσουν άμεσα, για την… δίκαιη μετάβαση στην μεταλιγνιτική εποχή.

Το πόσο “δίκαιη” θα είναι αυτή η μετάβαση, για όλα τα διαμερίσματα της Περιφέρειας, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος…
Προς το παρόν όμως, αν κρίνουμε από αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας για το περιβόητο “Master plan” και το “Πράσινο Ταμείο” τα οποία αφήνουν “απ΄ έξω” Καστοριά και Γρεβενά, τότε όχι μόνο θα πρέπει, να είμαστε επιφυλακτικοί αλλά και εξαιρετικά ανήσυχοι, για το τι μέλλει γενέσθαι…

Το οξύμωρο είναι ότι ενώ Κυβέρνηση και Περιφέρεια σπεύδουν προνοητικά να καλύψουν τυχόν “πληγές” που θ΄ αφήσει πίσω της η απολιγνιτοποίηση σε Κοζάνη και Φλώρινα, μετά το 2023, για την “απογουνοποίηση” της Καστοριάς, που βύθισε για δεκαετίες έναν ολόκληρο νομό στην ανεργία, καμία πρόνοια! Ούτε στο παρελθόν ούτε για το μέλλον.

Και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στους εκπροσώπους της Καστοριάς τόσο στην Κυβέρνηση όσο και στην Περιφέρεια, οι οποίοι αντί να προπορεύονται, ακολουθούν τις εξελίξεις κατά πόδας! Ιδιαίτερα σ΄αυτούς που καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα στην διοικητική πυραμίδα της Περιφέρειας και αντί να σκεφθούν τον κόσμο που τους εξέλεξε, αφήνονται να αφομοιωθούν από το “κοζανοκεντρικό” κατεστημένο, για λόγους μικροπολιτικού συμφέροντος και αμφίδρομης σχέσης με την εξουσία!

Η ανάπτυξη ενός τόπου, δεν εξαρτάται μόνο από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει. Εξαρτάται και από το ανθρώπινο δυναμικό που θα τα αναδείξει και την κατεύθυνση που θα προσδώσει για την καλύτερη αξιοποίησή τους.

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ανά την επικράτεια, που με το “τίποτα” κατάφεραν να γίνουν ελκυστικοί τουριστικοί προορισμοί και να εκτοξευθούν στην κλίμακα της ανάπτυξης, χάρη στην ευρηματικότητα και την αποφασιστικότητα του ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτουν. Ενώ αντίθετα η Καστοριά ακολούθησε καθοδική πορεία όλα αυτά τα χρόνια και κανείς δεν γνωρίζει πού είναι το τέρμα…

Πριν μερικούς μήνες είχε ανακοινωθεί από τον βουλευτή Ζήση Τζηκαλάγια, η δημοπράτηση της Σήραγγας της Κλεισούρας, η οποία θεωρήθηκε από τον ίδιο ως “το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο της τελευταίας δεκαετίας”!

Αμέσως μετά, στα πλαίσια ενός άτυπου (και ανούσιου…) επικοινωνιακού ανταγωνισμού, ανακοινώνεται από την πρώην βουλευτή Μαρία Αντωνίου ότι “κατόπιν ενεργειών” της, επιχορηγήθηκε λόγω… κορονοϊού ο κλάδος των εκτροφέων γουνοφόρων ζώων με το ποσό των 3,5 εκατ. ευρώ!

Με το κάπως έωλο επιχείρημα ότι “αυτό θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και την αύξηση της απασχόλησης στο νομό”!

Όταν οι τοπικοί παράγοντες πιστεύουν στα σοβαρά ότι ένα έργο ξεπερασμένο από το χρόνο και ένας θνησιγενής κλάδος μπορούν να φέρουν την “άνοιξη” στον τόπο μας, τότε σίγουρα δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας και είμαστε άξιοι της μοίρας μας…