Για κάποιους πέρασε αδιάφορα… Και άλλοι πάλι το είδαν με χαιρεκακία, σαν κάτι που συμβαδίζει με τα δικά τους επαγγελματικά συμφέροντα. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη μερίδα κόσμου, που είχε συ νδέσει την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών στην πόλη μας με τα Public.
Και το “λουκέτο” που έβαλε προχθές η γνωστή αλυσσίδα στο υποκατάστημα της Καστοριάς, ήχησε σαν
“καμπανάκι” για το μέλλον της επιχειρηματικότητάς στον τόπο μας. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν “Ενός κακού
μύρια έπονται”. Και το κλείσιμο ενός καταστήματος με πανελλήνια εμβέλεια, μόνο σαν “κακό” μπορούμε να το εκλάβουμε. Διότι όταν το επιχειρηματικό περιβάλλον της Καστοριάς είναι “τοξικό” για επιχειρήσεις αυτού του διαμετρήματος, φανταστείτε πόσο ολέθριο θα γίνει για τις μικρές τοπικές επιχειρήσεις που επιβιώνουν “επί ξυρού ακμής” τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Δεν συμμεριζόμαστε τις διάφορες Κασσάνδρες που προβλέπουν ότι σε λίγο καιρό μόνο συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι θα κατοικούν στην Καστοριά. Αυτό είναι ένα ακραίο και απευκταίο σενάριο. Αλλά δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια, σε μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται με την φυγή των νέων ανθρώπων σε διάφορες κατευθύνσεις και την ερήμωση της πόλης σε κεντρικούς δρόμους που άλλοτε έσφυζαν από ζωή.
Δεν ξέρουμε τί προτείνουν οι ειδήμονες για την ανάσχεση αυτής της καταστροφικής πορείας.
Αλλά η κοινή λογική λέει ότι αν δεν υπάρχει παραγωγή σ΄ ένα τόπο, δεν υπάρχει και κατανάλωση.
Και κατ΄ επέκταση δεν υπάρχει οικονομική ζωή που θα στηρίξει την ανάπτυξη.
Το οξύμωρο είναι ότι στην Καστοριά δεν υπήρξε ποτέ σύμπλευση της πολιτικής με την κοινή λογική, γι΄ αυτό και η πορεία στο χρόνο ήταν πάντα σε λάθος κατεύθυνση. Δηλαδή άλλα ο κόσμος βούλεται κι άλλα η πολιτική κελεύει…
Όταν πριν από αρκετά χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται στον ορίζοντα τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια για την γούνα, κανείς δεν σκέφθηκε ότι όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν… Και ότι από τότε θα έπρεπε να βρεθεί το “υποκατάστατο” που θα έδινε ζωή στον τόπο για τα επόμενα χρόνια…
Αντίθετα κάποιοι φρόντιζαν – για δικούς τους λόγους – να διαιωνίζεται μια αρρωστημένη κατάσταση, που θα στηριζόταν στην δάνεια ευμάρεια της γούνας. Ούτε λόγος, βέβαια, για πρωτογενή παραγωγή και τουρισμό, που αργότερα έγιναν συνθήματα σε προεκλογικές ομιλίες. Αφού ούτε αυτοί που τα έλεγαν, δεν τα πίστευαν και απλά τα
αναμασούσαν γιατί ακούγονταν δελεαστικά στον κόσμο που τους χειροκροτούσε.
Τα πρώτα σημάδια της παρακμής ξεκίνησαν με την ερήμωση της Άνω Πόλης. Αυτό που ονομάζουμε “ιστορικό κέντρο” και για δεκαετίες ήταν το σύμβολο της καστοριανής γουνοποιϊας.
Με τον καιρό η παρακμή κατηφόρισε την Μητροπόλεως και απλώθηκε σαν λάβα στους δρόμους της Κάτω Αγοράς. Με τα “λουκέτα” να φυτρώνουν σαν μανιτάρια, σ΄ όλους τους εμπορικούς δρόμους της πόλης. Τελευταίο “ανάχωμα” σ΄ αυτή την καταστροφική πορεία, η παραλιακή και η λεωφόρος των Κύκνων, όπου υπάρχουν νησίδες αντίστασης
ακόμα. Εκεί ακριβώς που μέχρι χθες υπήρχαν τα Public…
Αλλά για πόσο ακόμα