Το αποτέλεσμα των εκλογών, δεν ήταν μόνο ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το τέλος της πολιτικής παπαρολογίας. Μία λογική πολιτική του παραλόγου, που είχε δομηθεί και εγκατασταθεί από την μεταπολίτευση και μετά. Είναι τόσο μεγάλο το ζήτημα, που ο Κωσταντίνος Καραμανλής εν μέσω πολιτικού εκνευρισμού και πολιτικής απόγνωσης αναγκάστηκε να κάνει δύο δηλώσεις, οι οποίες εν τέλει εμπεριέχουν και την κύρια αιτία της πολιτικής έκφρασης και αντιπαράθεσης: Α) Επι τέλους ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Β) Η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.
Η αρχή του τέλους της πολιτικής παπαρολογίας σηματοδοτήθηκε όταν ο πολιτικός ορθολογισμός αντικαταστάθηκε από την πολιτική του παραλόγου (της πολιτικής παπαρολογίας). Απέναντι στην αριστερή παπαρολογία, άρχισε να αναδεικνύεται και η δεξιά παπαρολογία. Η κορύφωση του φαινομένου, ως πολιτική εξουσία διακυβέρνησης της παπαρολογίας, υλοποιήθηκε με την συγκυβέρνηση των δύο πολιτικών άκρων στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η πολιτική και η οικονομική σκέψη ως διαχωριστικό γνώρισμα μεταξύ δεξιάς και αριστεράς αλλά και το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς εξαϋλώνεται και αναδεικνύει ένα πράγμα: Συμφωνία των αριστερών ακόμη και με τον διάβολο προκειμένου να υφαρπάξουν και να διαχειριστούν την εξουσία.
Η συνέχεια δόθηκε με την κυβέρνηση της δεύτερης φοράς αριστερά, όπου πλέον έχοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση οδήγησε την Ελλάδα, σε capital control, και στην κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος. Δεν μπορούν να ξεχαστούν οι παλινωδίες της κυβέρνησης με ευθύνη των Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Τσακαλώτου, Λαπαβίτσα, για την έξοδο της χώρας από το ευρώ και ουσιαστικά από την ΕΕ. Ευθύνες οι οποίες δυστυχώς ποτέ δεν αναζητήθηκαν.
Γιατί δεν αναζητήθηκαν; Διότι υπήρχε μία προηγούμενη πολιτική δήλωση, που έγινε πράξη του Κωσταντίνου Καραμανλή: «τον πολιτικό δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του». Επάνω σ΄ αυτή την πρακτική παγιώθηκε η κάθε ευθύνη, να μετατρέπεται σε πολιτική, ώστε να παραγράφεται δημιουργώντας ένα τεράστιο κενό στην απονομή της δικαιοσύνης, κυρίως όμως στην δημιουργία κράτους δικαίου και λειτουργίας των θεσμών. Μπορεί επομένως έκτοτε ο κάθε πολιτικός να λέει και να κάνει ότι θέλει, (να παπαρολογεί δηλαδή), αφού γνωρίζει ότι δεν θα πάει φυλακή, απλώς θα πάει σπίτι του. Η επόμενη βουλή είναι ανθεωρητική. Αυτό είναι ευκαιρία να αλλάξει. Είναι απαίτηση των πολιτών για εγκαθίδρυση του κράτους δικαίου και της λειτουργίας των θεσμών.
Το τέλος λοιπόν της πολιτικής παπαρολογίας (αριστεράς και δεξιάς) επήλθε με την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος. Το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν απλώς η ληξιαρχική πράξη θανάτου αυτής. Χαριτολογώντας την ακύρωση της εντολής του δημοψηφίσματος την λέμε κωλοτούμπα, αλλά η αθέτηση της βούλησης του λαού, είναι συνταγματικό πολιτικό πραξικόπημα, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες όσων ακύρωσαν την βούληση του Ελληνικού λαού.
Επομένως δεν φταίει ούτε ο Κατρούγκαλος, ούτε φυσικά ο Σαββόπουλος. Ο Νιόνιος απλώς γνωμάτευσε ως κοινωνικός και πολιτιστικός γιατρός τον θάνατο της αριστερής παπαρολογίας.
Με το τέλος των ψευδαισθήσεων, ήταν επόμενο να έλθει και το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που απαρτίζονταν από αποκόμματα του 2-3% αντισυστημικά, συγκεντρώθηκαν υπό την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η κάθε μικρή συνιστώσα είχε το δικό της ακροατήριο, το οποίο και πίεζε να εκδηλώνεται μέσω των υποψηφίων των. Ευκαιριακά και λόγω του θυμού ο ΣΥΡΙΖΑ, διαχειρίστηκε τις διαφορετικές πολιτικές, οι οποίες δεν μπορούν να επιβιώσουν μακροπρόθεσμα σε κόμμα εξουσίας.
Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει το εξής πολιτικό δίλλημα: να γίνει κόμμα εξουσίας δηλαδή συστημικό; Ή να παραμείνει αντισυστημικό και να μην γίνει ποτέ κόμμα εξουσίας; Ακριβώς αυτό το δίλλημα αποτυπώνεται στην σημερινή δήλωση του Τσίπρα : «μας φτύνουν, δεν βρέχει».
Αυτοί που βλέπουν βροχή είναι οι αντισυστημικοί, ενώ αυτοί που βλέπουν φτύσιμο είναι οι συστημικοί. Όποια κι από τις δύο λύσεις επιλέξει το αποτέλεσμα θα είναι ένα. Η διάσπαση. Αν γίνει κόμμα εξουσίας θα φύγουν τα αντισυστημικά κόμματα, πχ ΡΟΖΑ, και πολλά άλλα, (μόνο αν τα διαβάσει κανείς και δει τις απόψεις τους θα κλάψει) προς τα αριστερά, αν επιλέξει να μη γίνει κόμμα εξουσίας και να παραμείνει αντισυστημικό θα φύγουν οι συστημικοί προς το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή αυτό που επεδίωκε ο ΣΥΡΙΖΑ την διάλυση του ΠΑΣΟΚ, πέφτει ο ίδιος στην παγίδα.
Ποια πολιτική φυσιογνωμία πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα φανεί αμέσως μετά τις επαναληπτικές εκλογές. Ένα είναι βέβαιο. Ότι ο Τσίπρας, με την δήλωση του σήμερα, δεν βρέχει μας φτύνουν, δηλώνει δύο πράγματα, Ότι αυτός είναι συστημικός (βλέπει το φτύσιμο του ελληνικού λαού) και θα αποχωρήσει δίνοντας το κόμμα προφανώς στα αποκόμματα, (που βλέπουν βροχή και όχι φτύσιμο).
Κάποιοι θεωρούν ως υπεύθυνο τον Κατρούγκαλο. Λάθος. Ο Κατρούγκαλος ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Σταχυολογώ ένα δείγμα προεκλογικών δηλώσεων : α) Κατρούγκαλος θα φορολογήσουμε επι πλέον 20% με εισφορές τους μικροεπιχειρηματίες, β) Φωτίου: το εισόδημα των μικρομεσαίων είναι 5.000 ευρώ, γ) Δούρου: Έγινε συνωστισμός στην Σμύρνη, δ) Φίλης δεν υπάρχει γενοκτονία των Ποντίων, ε) Τσακαλώτος: Θα δημιουργήσουμε τοπικά νομίσματα στην χώρα, στ) Ηλιόπουλος, επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας, είμαι καθηγητής σε αμερικανικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο που φυλάσσεται και αστυνομεύεται, στην Ελλάδα όμως θέλω δημόσια πανεπιστήμια και μη φυλασσόμενα.
Επομένως δεν φταίει μόνο ο Κατρούγκαλος, αλλά οι δηλώσεις των υποψηφίων που προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν το δικό τους ξεχωριστό μικρό ακροατήριο της αντισυστημικής πολιτικής σκέψης, αγνοώντας το Ελληνικό ακροατήριο. Έβλεπαν το δέντρο και όχι το δάσος.
Επομένως, η πολιτική παπαρολογία σήμερα πέθανε. Σήμερα τον πολιτικό θάνατό της, τον επιβεβαίωσε ακόμη και ο ίδιος ο τέως πρωθυπουργός Τσίπρας, με την δήλωσή του: «ΔΕΝ ΒΡΕΧΕΙ ΜΑΣ ΦΤΥΝΟΥΝ».
Σημείωση: προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η λέξη παπαρολογία, δεν είναι χυδαία. Προέρχεται από την παπάρα. Δηλαδή την ρίψη σκληρού ψωμιού στην σούπα, προκειμένου να γίνει εύπεπτο. Επομένως, μεταφορικά, η παπαρολογία είναι ο εύπεπτος πολιτικός λόγος, ο οποίος έχει το εξής γνώρισμα: περνάει αυτός ο πολιτικός λόγος στην Ελληνική κοινωνία, αλλά στην συνέχεια δεν εφαρμόζεται. Δηλαδή δεν συνάδει η πολιτική θεωρία με την πολιτική εφαρμογή. Η χυδαία λέξη φέρει ένα επι πλέον -ι-.