Η ομότιτλη παλιά ταινία του τσέχικου κινηματογράφου, τιμημένη με όσκαρ, έχει μείνει στην ιστορία της 7ης Τέχνης!
Να, όμως, που παίχτηκε στη χώρα μας ένα πιο δραματικό σενάριο, αυτό της Τραγωδίας των Τεμπών. Όπου πολλοί άνθρωποι έβλεπαν τα τραίνα να περνούν κουτσαίνοντας και η μόνη φροντίδα τους ήταν να μην αγγίξουν τους ίδιους τα ρινίσματα της ευθύνης σε κάθε περίπτωση. Οι ίδιοι, φυσικά, ταξίδευαν με τις σίγουρες υπηρεσιακές τους Mercedes.
Πολλοί έβλεπαν τα τραίνα να περνούν, από τον αρμόδιο υπουργό μέχρι τους αρμόδιους σιδηροδρομικούς και άφηναν την επικινδυνότητα να ανεβαίνει, καταργώντας κάθε είδους εποπτεία. Μέχρι που, βάσει του Νόμου του Μέρφι, το κακό που ήταν να γίνει, έγινε. Με θύματα 57 ανθρώπους, νέους επί το πλείστον, που άφησαν την πνοή τους στα καιόμενα συντρίμια των συρμών…
Ούτε οι μεσίστιες ούτε τα μέτρα υπέρ των οικογενειών τους θα φέρουν τους ανθρώπους ξανά στη ζωή. Ούτε η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης του συγκεκριμένου υπουργού, που εμφανίστηκε, μάλιστα, ως ήρωας στα τουρκικά μέσα. Την ευθύνη, την ουσιαστική, βέβαια, την είχε ο υπουργός, δεν την ανέλαβε τώρα, καθώς όφειλε να επιβάλει τους ελέγχουν που δεν γίνονταν και να εποπτεύει την επιλογή και την καταλληλότητα των προσώπων που χειρίζονταν ζωές.
Τύχη λέμε το μέρος της Θεωρίας του Χάους που δεν έχουμε ακόμα ερμηνεύσει, αλλά το χάος στην περίπτωση των ελληνικών σιδηροδρόμων ήταν γενικό, κάτι σαν σκοτεινό νεφέλωμα γεμάτο μαύρες τρύπες! Κάθε λεπτομέρεια που μαθαίνουμε από τα ρεπορτάζ και τις συνεντεύξεις προσκολλάται και δραματοποιεί ακόμα περισσότερο αυτό το χάος, κάθε δάκρυ συγγενή των θυμάτων μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: Δεν πρόκειται για παιχνίδι, για σενάριο ή για άσκηση. Εδώ πρόκειται για νεκρούς που μας φωνάζουν να προσέξουμε, καθώς και σε άλλους τομείς της κρατικής λειτουργίας υποφώσκουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας ζωών. Μόλις προλάβαμε την κατάρρευση της γέφυρας των Σερβίων!
Τις πταίει; θα έλεγαν την εποχή του Τρικούπη. Η άμεση απάντηση είναι πως φταίνε οι εντεταλμένοι. Όλοι αυτοί που έχουν την εντολή να διαχειρίζονται τύχες και ζωές ανθρώπων.
Σε δεύτερο στάδιο φταίμε όλοι εμείς που ερχόμαστε σε επαφή με ανεπαρκείς, με λειτουργούς ανίκανους και τους ανεχόμαστε. Που συναντάμε κακούς χειριστές σε κομβικά κρατικά πόστα, με ατάλαντους σε θέσεις κρατικής δημιουργίας και δεν καταγγέλουμε τις περιπτώσεις τους. Που ανεχόμαστε συμψηφισμούς Εξαναγκασμένοι εμείς, εμφορούμενοι από μια θλιβερή επιείκεια ή διακατεχόμενοι από το συναίσθημα εκείνο της ανεκτικότητας που έχουμε ονομάσει “ωχαδερφισμό”.
Φταίμε που αφήνουμε ανοιχτές τις τρύπες στους ποντικούς των ευθυνών, που σπεύδουν να χαθούν στο σκοτάδι όπου δεν τους βρίσκει η έρευνα των Ντογιάκων. Συνεργοί και πολλού δημοσιογράφοι, οι πληρωμένοι της αυλής, όπως θα έλεγε ο Καβάφης (Ο κυρ Μανουήλ ο Κομνηνός).
Όλα τα παραπάνω θα μας θορυβήσουν μέχρι το επόμενο ατύχημα που θα μας δώσει άλλη μιά αφορμή να βάλουμε τις σημαίες μεσίστιες και να γεμίσουμε λίγο παραπάνω τα μπουκαλάκια των δακρύων.
Ας κάνουμε κάτι, επιτέλους, για να μη βλέπουμε τα τραίνα να περνούν, αλλά να τα κάνουμε οχήματα των ταξιδιών μας. Και όχι μόνο αυτά…
Δ.Ι