Απόφαση Πρωτοδικείου «παγώνει» τη λήξη του προγράμματος της ΔΥΠΑ, έως ότου εκπληρωθεί ο σκοπός του, ήτοι η συνταξιοδότηση του ωφελούμενου. Τι ζητα το δικαστήριο έως ότου η υπόθεση τελεσιδικήσει.
Κατεύθυνση ώστε να μην απολύονται οι ωφελούμενοι που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης (ΔΥΠΑ), για εργασία σε φορείς του Δημοσίου ή Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μέχρι την ηλικία των 74 ετών, προκειμένου να συμπληρώσουν την αναγκαία ασφάλιση και να συνταξιοδοτηθούν.
Απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθήνας, που χαρακτηρίζεται «σταθμός» από έγκριτους νομικούς, ανοίγει το δρόμο για την διατήρηση στην εργασία, όσων μετά τη λήξη των 24 μηνών, που διαρκεί το επιδοτούμενο από την ΔΥΠΑ πρόγραμμα, χρειάζονται περαιτέρω ένσημα για τη συμπλήρωση των ετών ασφάλισης.
Αν και το πρόγραμμα αυτό, δέχθηκε έντονη κριτική από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με πολλούς να υποστηρίζουν ότι υποκρύπτει την πρόθεση της κυβέρνησης για έμμεση αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, έγινε αποδεκτό από τους ανέργους, με αποτέλεσμα να καλυφθεί άμεσα αλλά και να επαναπροκηρυχθεί και να επεκταθεί προκειμένου να καλύψει τη ζήτηση.
Καθώς βέβαια, στόχος του προγράμματος είναι η εργασία στο Δημόσιο μέχρι το 74ο έτος ηλικίας προκειμένου να συμπληρωθεί ο απαραίτητος χρόνος εργασίας/ασφάλισης και να κατοχυρωθεί η θεμελιωτική 15ετία για έξοδο στη σύνταξη μέχρι και το 74ο έτος της ηλικίας, το δικαστήριο έκρινε πως μια πιθανή απόλυση – διακοπή της εργασίας με τη λήξη του προγράμματος, δεν τον εξυπηρετεί.
Όπως εξηγεί ο καθηγητής του ΕΚΠΑ Αλέξης Μητρόπουλος, η απόφαση 2140/2025 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων) ορίζει ρητά πως οι προσλήψεις των ανέργων ηλικίας 55-74 ετών αποσκοπούσαν στη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού τους δικαιώματος.
Συγκεκριμένα, από τις υπουργικές αποφάσεις που ακολούθησαν την νομοθέτηση του προγράμματος, συνάγεται σαφώς ότι το σχετικό πρόγραμμα απασχόλησης αποσκοπούσε στην ένταξη των μακροχρόνια ανέργων, ηλικίας 55-67 ετών (αρχικά) και 67-74 (μετέπειτα), στην αγορά εργασίας προκειμένου να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος.
Ο περιορισμός της χρονικής διάρκειας της απασχόλησης κάθε «ωφελούμενου» για χρονικό διάστημα μέχρι και 24 μήνες, σύμφωνα με την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου, εφόσον μέσα σε αυτή τη διετία ο εργαζόμενος δεν θεμελίωνε συνταξιοδοτικό δικαίωμα, «ουδόλως εξυπηρετεί τον σκοπό της ΚΥΑ, ευρισκόμενος σε προφανή αντίθεση με αυτόν, αλλά και τις διατάξεις 21 παρ. 3 και 22 παρ.5 του Συντάγματος».
Και αυτό επειδή, «σε περίπτωση που οι δυνάμει αυτού απασχολούμενοι περιέλθουν εκ νέου σε καθεστώς ανεργίας, μετά τη λήξη της σύμβασής τους, ενόψει και της προχωρημένης ηλικίας τους, η οποία εξ αντικειμένου καθιστά δυσχερή την απορρόφησή τους στην αγορά εργασίας, θα επανέλθουν σε μια κατάσταση που θα καταστήσει δυσχερή έως αδύνατη τη συνταξιοδότησή τους», δηλαδή δεν θα έχει επιτευχθεί ο σκοπός τού προγράμματος.
Μάλιστα, αναφέρεται ότι «καθίσταται σαφές ότι το απώτατο χρονικό διάστημα των είκοσι τεσσάρων συνολικά μηνών, αφορά μόνο την υποχρέωση επιδότησης του εργαζόμενου από τη ΔΥΠΑ και όχι τη διάρκεια της σύμβασης εργασίας του τελευταίου, η εξακολούθηση της οποίας και μετά το ως άνω χρονικό σημείο ουδόλως απαγορεύεται.»
Η πολύ σημαντική αυτή απόφαση, όπως επισημαίνει η Διδάκατωρ – Δικηγόρος Αγγελική Α. Μητροπούλου συνεχίζει αναφέροντας ότι: «Επομένως, από το σκοπό του σχετικού προγράμματος που είναι ακριβώς η συμπλήρωση του απαιτούμενου συντάξιμου χρόνου του ωφελούμενου (εργαζόμενου), για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, υπό το ερμηνευτικό πρίσμα των προαναφερόμενων συνταγματικών διατάξεων, δίδεται μια ουσιαστική κατεύθυνση για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται από αυτό, μέχρι το οριστό χρονικό σημείο της συνταξιοδότησης κάθε εργαζομένου, εφόσον ο εργοδότης του επιθυμεί τη συνέχιση των συμβάσεων αυτών και μετά το επιδοτούμενο χρονικό διάστημα των συνολικά είκοσι τεσσάρων μηνών.
Συνεπώς, για τις συμβάσεις αυτές, κατά την κρίση του Δικαστηρίου τούτου, δεν έχει εφαρμογή η απαγόρευση συνέχισής τους».
Οι δύο επιστήμονες που εξειδικεύονται σε θέματα κοινωνικής ασφάλισης υπογραμμίζουν πως πρόκειται για μια απόφαση από τις πιο σημαντικές της Ελληνικής Δικαιοσύνης των τελευταίων ετών, γιατί παρακάμπτει με ουσιαστική επιχειρηματολογία του άρθρου 103 παρ. 8 του Συντάγματος, που απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου (ΣΟΧ) σε αορίστου (ΣΑΧ) και προτάσσει το άρθρο 22 τού στενού κοινωνικού πυρήνα που το διέπει (δικαίωμα στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση).
Η Ένωση για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ), πρόεδρος της οποίας είναι ο κ. Μητρόπουλος καλεί την κυβέρνηση να νομοθετήσει ώστε όσοι και όσες έχουν ανάγκη περισσότερου ή λιγότερου χρόνου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, να απασχολούνται χωρίς τον φόβο της απόλυσης.
Άλλωστε, και το δικαστήριο όρισε ότι έως ότου τελεσιδικήσει η απόφαση, οι προσφεύγοντες στη δικαιοσύνη θα πρέπει να απασχολούνται, λαμβάνοντας τις νόμιμες αποδοχές τους, τουλάχιστον έως την 16η -8-2028 για την πρώτη ωφελούμενη και την 14η-2-2026 για τον δεύτερο, οπότε όπως πιθανολογήθηκε καθένας από αυτούς συμπληρώνει τον χρόνο συνταξιοδότησής του.
