Νίκος Δόικος , Αριστερά της «αριστεράς» (νέα έκδοση) Η θεωρία του…ενός άκρου (απόσπασμα)

Θεωρώ πυρήνα του Φασισμού την
αγελαία συμβίωση στη θέση της Κοινωνίας τών πολιτών. Την περιφρόνηση της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ετερότητας στο όνομα ενός«ανώτερου σκοπού» , στο
όνομα της επικράτησης μιας «ανώτερης Τάξης».

Προτείνω δύο ιστορικές καταγραφές , δύο  εκφάνσεις του φαινομένου. Το Φασισμό και τον
Σταλινισμό .

Νομίζω πως και οι δύο παρουσιάζουν
εντυπωσιακή ομοιότητα :- στραγγαλισμός των ελευθεριών , περιφρόνηση της
ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας στο όνομα του «σκοπού που αγιάζει τα μέσα» και
ένα μονοκρατορικό κρατικό μόρφωμα ενισχυμένο από μιαν αδυσώπητη γραφειοκρατία
που κάθε άλλο παρά προοιωνίζονται τον αταξικό παράδεισο και την κοινωνική
απελευθέρωση .

Θα αντιτάξουν κάποιοι πως ο
Σταλινισμός διαφοροποιείται ως προς τον τελικό στόχο μιας αταξικής κοινωνίας
και  πως η σκληρότητα του καθεστώτος
υπήρξε απαραίτητη για την αντιμετώπιση της «ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης»

πως , εν ευθέτω χρόνω , η
δικτατορική εξουσία θα προσέφερε τη θέση της σε μιαν ανοιχτή , δημοκρατική,
αυτοδιαχειριστική κοινωνία.

Ωραία. Και ποιος εγγυάται για όλα
αυτά ; Οι καλές προθέσεις ; Η αρχική , «προσωρινώς παραγκωνισμένη» ανθρωπιστική
Ιδεολογία; Η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις .

     
                                         

Όταν υπάρχει ταύτιση στο ιστορικό
αποτύπωμα μεταξύ Φασισμού και Σταλινισμού ποιος μπορεί με σοβαρότητα να
υποστηρίξει ότι ο Σταλινισμός διαφοροποιείται , σε ένα φαντασιακό πεδίο , όπου
, μακροπρόθεσμα , θα μπορούσε ίσως να υπερβεί τις «ιστορικά αναγκαίες» τακτικές
στρεβλώσεις και να ξαναβρεί την αθωότητα της αρχικής ανθρωπιστικής ιδέας ;

Νεράϊδες με μαγικά ραβδιά δεν έχουν
επισημανθεί , μέχρι σήμερα τουλάχιστον , στον ιστορικό χωροχρόνο.

Είναι επιστημονικώς αδύνατο να
ξεπεραστούν οι μακροχρόνιες καθεστωτικές συνήθειες και έξεις που εμπεδώνονται
στις επίγειες ιστορικές εξουσίες .

Να γιατί θεωρούσα πάντοτε
παραπλανητική την θεωρία

των δύο άκρων και προτείνω ασμένως
την θεωρία του ενός άκρου, δηλαδή του Φασισμού, ο οποίος όμως εμφανίζεται στο
ιστορικό προσκήνιο με διαφορετικές εκδοχές. Ως Εθνικοσοσιαλισμός και ως
Σταλινισμός.

Οι δύο αποκρουστικές όψεις του ίδιου
νομίσματος.

Ποιο είναι το ιστορικό αποτύπωμα και
των δύο;

Δεκάδες εκατομμύρια αθώων θυμάτων
στα κρεματόρια του Ολοκαυτώματος, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και
καταναγκαστικής εργασίας, στα Γκούλαγκ, στις «κλινικές»

της Σιβηρίας, στις εκκαθαριστικές
επιχειρήσεις κατά των

διαφωνούντων διανοουμένων.

Η ίδια κτηνώδης περιφρόνηση της
ζωής, της ελευθερίας,

της ετερότητας, της αξιοπρέπειας.

                                            

Η ίδια αρρωστημένη αντίληψη
περιούσιων φυλών,

περιούσιων ιδεολογιών, θεωριών της
«μοναδικής  αλήθειας», που , βεβαίως , απαιτούν
μιαν αντίστοιχη μεσσιανική θεωρία του «μεγάλου αρχηγού», ενός φύρερ ή ενός
«πατερούλη», ως θεματοφύλακα της ιδεολογικής καθαρότητας και της αέναης
κυριαρχίας «πάνω στις μάζες», εν ονόματι των οποίων , πάντοτε , ο κάθε λογής
φασισμός τραυματίζει την Ανθρωπότητα και την Ιστορία.

Οι σύγχρονες Κοινωνιο-κεντρικές Δυνάμεις,
έχουν ανοιχτό τούτο το μέτωπο. Με την ίδια ανελέητη σκληρότητα και
αποφασιστικότητα οφείλουν να συντρίψουν και τις δύο αυτές εκφάνσεις του
ιστορικού φασισμού.

Θα έλεγα δε πως , για το κοινωνιο-κεντρικό
μέτωπο , για  την εκτός εισαγωγικών
Αριστερά , πιο ύπουλος αντίπαλος είναι ο κόκκινος φασισμός ακριβώς γιατί υποκρυπτόμενος
πίσω από μια δήθεν αριστερή ρητορεία, ξεγελά και ποδηγετεί τις κοινωνικές
δυνάμεις προς την ολοκληρωτική υποταγή.