Άρθρο του Δημήτρη Ιατρίδη
Καλά όλα αυτά τα… υπερτροφικά και αποκαλυπτικά, που ακούστηκαν στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Καστοριάς , για τα οικονομικά της προηγούμενης δημοτικής αρχής αλλά μόνο μια απλή καταγραφή δεν φτάνει…
Χρειάζεται να αποδοθούν και ευθύνες εκεί που πρέπει και όπως πρέπει, που να ικανοποιούν σε μεγάλο βαθμό το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Διότι μπορεί η κοινή γνώμη να παρακολουθεί
αποσβολωμένη τις αποκαλύψεις, για την σκανδαλώδη διαχείριση του δημοτικού χρήματος από τους προηγούμενους, απαιτεί όμως και κινήσεις για την αποτροπή της ατιμωρησίας, που δυστυχώς έγινε καθεστώς τα τελευταία χρόνια.
Και σ΄αυτό τον τομέα κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα, όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν να οχυρωθούν πίσω από την απειλή του ρεβανσισμού ή το “μοντέλο Ψηνάκη”, που επικαλούνται στα Δημοτικά Συμβούλια, για να αποτρέψουν μια πιθανή ποινική δίωξη εναντίον τους!
Όταν μια δημοτική επιχείρηση διπλασιάζει το χρέος της μέσα σε μια τετραετία και το εκτοξεύει σε μη διαχειρίσιμα επίπεδα, ασφαλώς και πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες σε διοικητικό επίπεδο και όχι στους καταναλωτές του νερού, που αδυνατούν να εξοφλήσουν τους υπέρογκους λογαριασμούς του…
Εδώ δεν αρκεί μια απλή καταγραφή της σπατάλης στις προμήθειες που πολλές φορές πολλαπλασιάζουν την αξία του προϊόντος αλλά η αναζήτηση ευθυνών μέσα από μια συστηματική και εμπεριστατωμένη έρευνα της αγοράς.
Ούτε μπορεί ένας νέος πρόεδρος μιας κοινωφελούς επιχείρησης να ανεχθεί να δεσμευθεί η ατομική του περιουσία από την ΔΟΥ, επειδή οι προκάτοχοί του έχουν οδηγήσει την επιχείρηση στην χρεοκοπία, χωρίς να ιδρώνει το αφτί τους…
Και ν΄ ακούει από πάνω τα σαρκαστικά σχόλια ενός πρώην δημάρχου που δηλώνει με αγέροχο ύφος: “Έπρεπε να γνωρίζετε, τι παραλαμβάνετε…”!
Αλλά τι να περιμένει κανείς όταν στον προϋπολογισμό του Δήμου Καστοριάς ανακυκλώνεται κάθε χρόνο το ποσό του 1,3 εκατ. ευρώ, που υπεξαίρεσε πριν από έξι χρόνια ο πρώην ταμίας του Δήμου Μακεδνών, χωρίς μέχρι στιγμής να γίνει κατορθωτή η είσπραξή του και ο ίδιος κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος… σαν να μη συμβαίνει τίποτα…
Ενώ αν ήταν κάποιος μικροοφειλέτης του Δήμου, για π.χ. παράνομη στάθμευση, θα είχε προσαχθεί δέσμιος στα δικαστήρια, μέχρι την οριστική αποπληρωμή της οφειλής του!
Οι τεράστιες αυτές ανισότητες στην απονομή ευθυνών προς τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, έχουν δημιουργήσει στον κόσμο την αίσθηση της ατιμωρησίας για τους μεγάλους και της εξόντωσης για τους μικρούς…
Διότι όλοι στο τέλος συμβιβάζονται με τον γνωστό αφορισμό του Πάγκαλου: “μαζί τα φάγαμε”.
Εκτός ίσως από έναν που επιμένει “ναζί τα φάγανε”…
Να ζει κανείς ή να μη ζει;
