Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Επίκεντρο” ένα νέο δοκίμιο του γνωστού συμπολίτη μας Αρχιτέκτονα – Πολεοδόμου Νίκου Β. Δόϊκου με θέμα “Αριστερά της “Αριστεράς””.
Το έργο αυτό που ξεχωρίζει για την μεστότητα των νοημάτων του και την “ανατρεπτική” προσέγγιση της σύγχρονης “αριστεράς” από ένα άτομο με έντονη αντιδικτατορική δράση μέσα από τον συγκεκριμένο χώρο, αφιερώνεται “στους κοινωνικούς
αγωνιστές, εκείνους που παλεύουν με κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους για έναν καλύτερο κόσμο”.
Στον πρόλογό του ο συγγραφέας αναφέρει επιγραμματικά ότι:
“Στο δοκίμιο προσπαθώ να αναδιατυπώσω
τις έννοιες ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ κατά την σύγχρονη εποχή της επιθετικής , της
τοξικής Οικονομίας. Προσπαθώ επίσης να αποδείξω ότι βιώνουμε τους μετασεισμούς
της Αμερικανικής Κρίσης του 2007-2008, η οποία , νομίζω πως υπήρξε και
παραμένει μια κατεξοχήν κρίση ρευστότητας .Οι περιφερειακές εκφάνσεις αυτής της
κρίσης και κυρίως οι Ευρωπαϊκές λεγόμενες «κρίσεις χρέους» είναι το βολικό
προπέτασμα για την μεταφορά κεφαλαίων από την Ευρώπη , μέσω των προγραμμάτων
λιτότητας , με σκοπό τη διάσωση των Αμερικανικών χρηματοπιστωτικών κολοσσών.
τις έννοιες ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ κατά την σύγχρονη εποχή της επιθετικής , της
τοξικής Οικονομίας. Προσπαθώ επίσης να αποδείξω ότι βιώνουμε τους μετασεισμούς
της Αμερικανικής Κρίσης του 2007-2008, η οποία , νομίζω πως υπήρξε και
παραμένει μια κατεξοχήν κρίση ρευστότητας .Οι περιφερειακές εκφάνσεις αυτής της
κρίσης και κυρίως οι Ευρωπαϊκές λεγόμενες «κρίσεις χρέους» είναι το βολικό
προπέτασμα για την μεταφορά κεφαλαίων από την Ευρώπη , μέσω των προγραμμάτων
λιτότητας , με σκοπό τη διάσωση των Αμερικανικών χρηματοπιστωτικών κολοσσών.
Πέρα από τούτη την ευρωατλαντική
πλευρά της κρίσης, νομίζω πως βιώνουμε επιπροσθέτως την κατάρρευση του
Τοξικομανούς Φιλελευθερισμού (συγχωρείστε μου τον «παλαμισμό» , σκαρφίστηκα τον
όρο «Τοξικομανής Φιλελευθερισμός» και τον
χρησιμοποιώ σε όλα μου τα δοκίμια λόγω των τοξικών χρηματοπιστωτικών
προϊόντων που διακινεί ο σημερινός ασύδοτος καπιταλισμός αυτοκαταστρεφόμενος
έτσι και , επιπροσθέτως ,για να τον
ξεχωρίσω από τον παραδοσιακό ελεγχόμενο φιλελεύθερο καπιταλισμό ).
πλευρά της κρίσης, νομίζω πως βιώνουμε επιπροσθέτως την κατάρρευση του
Τοξικομανούς Φιλελευθερισμού (συγχωρείστε μου τον «παλαμισμό» , σκαρφίστηκα τον
όρο «Τοξικομανής Φιλελευθερισμός» και τον
χρησιμοποιώ σε όλα μου τα δοκίμια λόγω των τοξικών χρηματοπιστωτικών
προϊόντων που διακινεί ο σημερινός ασύδοτος καπιταλισμός αυτοκαταστρεφόμενος
έτσι και , επιπροσθέτως ,για να τον
ξεχωρίσω από τον παραδοσιακό ελεγχόμενο φιλελεύθερο καπιταλισμό ).
Και λέω κατάρρευση του Τοξικομανούς
Φιλελευθερισμού γιατί ενώ υποσχέθηκε λαϊκό καπιταλισμό, «πλούτο για όλους», το
Ελντοράντο του Milton Friedman , παρέδωσε αντ’ αυτού προσωρινή ευμάρεια μέσω
δανεισμού, δηλαδή πλούτο με ημερομηνία λήξης την ημερομηνία κατάσχεσης κάθε
κινητού και ακίνητου περιουσιακού στοιχείου των νεόπτωχων, την ημερομηνία
κατάρρευσης της συνοχής των Δυτικών
κοινωνιών.
Φιλελευθερισμού γιατί ενώ υποσχέθηκε λαϊκό καπιταλισμό, «πλούτο για όλους», το
Ελντοράντο του Milton Friedman , παρέδωσε αντ’ αυτού προσωρινή ευμάρεια μέσω
δανεισμού, δηλαδή πλούτο με ημερομηνία λήξης την ημερομηνία κατάσχεσης κάθε
κινητού και ακίνητου περιουσιακού στοιχείου των νεόπτωχων, την ημερομηνία
κατάρρευσης της συνοχής των Δυτικών
κοινωνιών.
1
Σε τούτο ακριβώς το οικονομικό και
κοινωνικό περιβάλλον διαμορφώνεται η νέα
διάκριση , η νέα ανατρεπτική αντίθεση , και προτείνω πως διαμορφώνεται ανάλογα
με την στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στις «αγορές», απέναντι, δηλαδή,
στην Ελίτ των χρηματοπιστωτικών και ενεργειακών δι-εθνικών επιχειρήσεων, εν
τέλει, απέναντι στην ίδια την «Αγορά» ως πολιτική και πολιτισμική επιλογή ( και
όχι βέβαια ως το αποδεκτό πεδίο επιχειρηματικής ελευθερίας) , μια «Αγορά»-
απολυταρχικό μηχανισμό που συνθλίβει την κοινωνική συνοχή στο όνομα της
ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας, όπου ιδιωτικές επιχειρήσεις υπαγορεύουν οικονομικές εξελίξεις
σε υποτίθεται κυρίαρχα κράτη , αμφισβητώντας Εθνικές και Λαικές κυριαρχίες”.
κοινωνικό περιβάλλον διαμορφώνεται η νέα
διάκριση , η νέα ανατρεπτική αντίθεση , και προτείνω πως διαμορφώνεται ανάλογα
με την στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στις «αγορές», απέναντι, δηλαδή,
στην Ελίτ των χρηματοπιστωτικών και ενεργειακών δι-εθνικών επιχειρήσεων, εν
τέλει, απέναντι στην ίδια την «Αγορά» ως πολιτική και πολιτισμική επιλογή ( και
όχι βέβαια ως το αποδεκτό πεδίο επιχειρηματικής ελευθερίας) , μια «Αγορά»-
απολυταρχικό μηχανισμό που συνθλίβει την κοινωνική συνοχή στο όνομα της
ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας, όπου ιδιωτικές επιχειρήσεις υπαγορεύουν οικονομικές εξελίξεις
σε υποτίθεται κυρίαρχα κράτη , αμφισβητώντας Εθνικές και Λαικές κυριαρχίες”.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Νίκος Δόικος γεννήθηκε στην Καστοριά. Σπούδασε Κοινωνιολογία, Πολιτική Οικονομία και Αρχιτεκτονική, στην Νέα Υόρκη και την Θεσσαλονίκη.
Πρωτοστάτησε στις δυναμικές κινητοποιήσεις της φοιτητικής οργάνωσης “Students for a Democratic Society” (S.D.S.) τον Μάη του ‘ 68 στο Πανεπιστήμιο Columbia και συνελήφθη από την αστυνομία της Νέας Υόρκης.
Το 1969 επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη και σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ.
Στέλεχος του αντιδικτατορικού φοιητικού κινήματος της Θεσσαλονίκης συνελήφθη, με αφορμή την σύσταση των Τοπικών Φοιτητικών Συλλόγων και, αργότερα, κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973) και βασανίστηκε. Κατά την λεγόμενη μεταπολίτευση διατήρησε ως προσωπική του υπόθεση την αντιδικτατορική του δράση χωρίς να επιδιώξει οποιαδήποτε αντιπαροχή.
Μελέτες και μονογραφίες του έχουν εκδοθεί από Ευρωπαϊκούς οργανισμούς και δημοσιεύθηκαν στον έγκριτο εβδομαδιαίο και περιοδικό Τύπο.
Συμμετέχει συστηματικά στον διαδιδκτυακό διάλογο protovuliadialogou/Athens – Brussels- New York.
Εξέδωσε δοκίμια και ποιητικές συλλογές. Το 2012 τιμήθηκε με το πανελλήνιο βραβείο κοινωνικοπολιτικού δοκιμίου “Παναγιώτης Φωτέας” για το βιβλίο του “Μετά τη βαρβαρότητα” των εκδόσεων Καστανιώτη.
Ζει και εργάζεται ως Αρχιτέκτονας – Πολεοδόμος, μεταξύ Καστοριάς, Θεσσαλονίκης, Αθήνας και Νέας Υόρκης.
