Μια ημέρα με τα παιδιά του Dedis…

   Ούτε η περιέργεια
ούτε η δημοσιογραφική σκοπιμότητα, η συλλογή ύλης δηλαδή,  μας έκανε να επισκεφτούμε το ξενοδοχείο Dedis, όπου
διαμένουν από την π. Τετάρτη κάποιες οικογένειες Σύρων μεταναστών. Κάναμε την επίσκεψη,
υπηρετώντας την πεποίθησή μας ότι κάθε ξένος και κατατρεγμένος πρέπει να
φιλοξενείται με την καλύτερη δυνατή διάθεση από εκείνους των οποίων χτύπησε την
πόρτα…

   Νάμαστε στο Dedis, λοιπόν, Σάββατο πρωί, με
τον ήλιο να λούζει τα κιόσκια του ξενοδοχείου! Περνώντας από την είσοδο,
χαιρετήσαμε τους δύο αστυνομικούς που ήταν απ’ έξω στο ύψος του δρόμου (για το
φόβο των Ιουδαίων) και στο σαλόνι συναντήσαμε τους άντρες και κάποιες γυναίκες
με μαντήλες που περνούσαν την ώρα τους. Μιλώντας στο κινητό, ακόμα και
παίζοντας σκάκι. Κανένα εχθρικό βλέμμα, κάποια αχνά χαμόγελα…

   Τα παιδάκια, ολόιδια με τα δικά μας, έπαιζαν
στα κιόσκια. Γελαστά, με τις μαμάδες τους παρέκει, ήσυχες, όπως όλες οι μαμάδες
που νιώθουν μια κάποια ασφάλεια για τα παιδιά τους!

   Ζητήσαμε να φωτογραφίσουμε μια που καθόταν
με το σύζυγό της παραδίπλα. Δεν είχε αντίρρηση κανένας τους.

     -Θα πάρεις και την κορούλα σου στην
αγκαλιά σου;  (στα αγγλικά, βέβαια, τα
οποία έδειξαν ότι κάπως τα μιλάνε). Πήρε τη Ράμα, το οκτάχρονο κοριτσάκι και
πόζαραν σαν να ήταν μοντέλα στον Ραφαέλλο για να κάνει μία από τις μαντόνες
του! 

   Από τα υπόλοιπα που τους είπαμε (τα αγγλικά
μας είναι χειρότερα κι από εκείνα του Τσίπρα) έδειξαν να κατάλαβαν μια-δυο
λέξεις: chocolate και  supermarket.
Ξεκινήσαμε για εκεί…

   Βολεύτηκαν στο μοναδικό διαθέσιμο κάθισμα
του αυτοκινήτου οι δύο κυρίες με τις μαντήλες και το κοριτσάκι της μιας και
πήγαμε στο Μασούτη του Δισπηλιού. Εκεί φάνηκε πως ο επίγειος παράδεισος είναι
κοινός για χριστιανούς και μουσουλμάνους. Καθώς 
αυτοί και όλοι οι άλλοι πιστοί του κόσμου είναι πρωτίστως καταναλωτές!
Σοκολάτες, γαριδάκια, χυμοί, σαμπουάν, καφές, ακόμα και κοκκαλάκια για τα
μαλλιά. Αυτά ήταν τα είδη που γέμισαν τις σακούλες… Κι οι άλλοι πελάτες; 

Καμία επιφύλαξη ή λοξό βλέμμα. Ποιά είναι η αρνητική κοινωνία που δεν θέλει
τους ξένους; (Λεπτομέρεια: Στο αμάξι, στον κεντρικό καθρέφτη μπροστά, κρέμεται
ένας λευκός σταυρός από μικρές χάντρες, δώρο του π. Ευλόγιου, των Αγίων
Αναργύρων. Ήραν σαν εκκρεμές μπροστά στα μάτια των γυναικών της Ανατολής. Καμία
ενόχληση ή απέχθεια από μέρους τους. Πού πήγε η θρυλούμενη  απέχθειά τους;

   Καθώς μοιράζονταν τα δώρα στο ξενοδοχείο,
είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τα δύο νεαρά άτομα που είχαν τη φροντίδα
των φιλοξενουμένων, ορισμένα από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Μια κοπέλα ως 25
χρονών κι ένα νεαρό Αιγύπτιο, τον διερμηνέα. Ρωτήσαμε τα πάντα:

   Ο ξενοδόχος τους παρέχει κλίνη και τροφή
έναντι 23 ευρώ κατ’ άτομο ημερησίως. Στην καλή του διάθεση είναι και το ότι
τους βάζει και ειδήσεις στα αραβικά για να μαθαίνουν τι γίνεται στην πατρίδα
τους.

   Είναι όλοι καταγεγραμμένοι από την Ύπατη
Αρμοστεία, η ο ποία υλοποιεί την παρουσία της μέσω της Μη κυβερνητικής
Οργάνωσης “Πράξις”, στην οποία ανήκαν και τα συγκεκριμένα παιδιά.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, θα ενημερώσουν για τις ελλείψεις και τα προβλήματα.
Μας είπαν ήδη πως λείπουν παιδικές πάνες και γάλατα…

   Προσέχοντας, παρεμπιπτόντως, τη μοιρασιά των
δώρων απ’ το σουπερμάρκετ, είδαμε κάποιες δυσαρέσκειες και στενοχώριες. Όχι
καυγάδες ή κάτι ανάλογο. Το φταίξιμο ήταν δικό μας. Δεν ξέραμε να μοιράσουμε
δύο παιδιών γαριδάκια, που λέει ο λόγος…

   Ωστόσο, ζητήσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία
με όλα τους. Πήραν κούκλες, τόπια και ό,τι παιχνίδι είχαν και αραδιάστηκαν στον
καναπέ. Δυσπιστία, προσμονή, αθωότητα, εμπιστοσύνη, χαμόγελο στα βλέμματά τους!
Αυτά τα τελευταία συναισθήματα είναι η αμοιβή εκείνου που βοηθάει! Μή την
“ψωνίσουμε”, όμως, κιόλας, πιστεύοντας πως είμαστε καλοί άνθρωποι.
Βολεμένοι, που δεν έχουν βομβαρδίσει τα σπίτια μας, είμαστε (Έστω κι αν τα
“βομβαρδίζουν” κάθε τόσο οι φόροι. Αλλά, αυτό είναι μια άλλη
ιστορία…)

     Φεύγοντας, στην εξώπορτα μια μαμά μας
σταμάτησε με το ξυπόλητο οκτάχρονο κοριτσάκι της. Τα καταστήματα, όμως, είχαν
ήδη κλείσει.

   Ξαναβρεθήκαμε στο Dedis το απόγευμα με δύο
εκπαιδευτικούς, μια κυρία που είναι δασκάλα και μια μικρή κυρία που είναι
νηπιαγωγός, πρόθυμες να χαρίσουν τις ελεύθερες ώρες τους εθελοντικά στα
παιδάκια των μεταναστών. Αναμένεται η έγκριση από την Ύπατη Αρμοστεία… 

Όλοι
μαζί συζητήσαμε για τη βοήθεια που μπορεί να παρασχεθεί, μασουλώντας πατατάκια
που μας κέρασε η Ράμα, το κοριτσάκι του πρωινού σουπερμάρκετ. Ό,τι μπορέσαμε να
μάθουμε είναι καθησυχαστικό για όσους τυχόν βλέπουν αρνητικά το θέμα: Οι
επισκέπτες μας ήρθαν εδώ για να φύγουν! Το ίδιο θέλουνε κι οι ίδιοι. Ήδη μια
οικογένεια φεύγει για τη Γερμανία. Όλοι είναι υγιέστατοι! Γονείς και παιδιά. Κι
αν χρειαστεί κάτι, θα κληθεί ασθενοφόρο για διακομιδή στο νοσοκομείο μας. (Στο
οποίο  υπάρχει μια ανησυχία για την
περίπτωση αθρόων διακομιδών, όπως μας είπε γιατρός -απ’ τους παλιούς- λέγοντας
επί λέξη “το νοσοκομείο μας θα έχει πρόβλημα μ’ αυτούς”. Θα χάσεις
τις απογευματινές βόλτες, ίσως, στις καφετέριες της νότιας παραλίας, έτσι,
ντόκτορ; Προαλείφεσαι και για πολιτικός…

   Κλείνοντας, θα θέλαμε να παραθέσουμε τις

 σκέψεις μας: Η καστοριανή κοινωνία φαίνεται αρνητική στη φιλοξενία των Σύρων.
Φαίνεται, αλλά δεν είναι. Καθότι οι αρνητές είναι θορυβώδεις, επιθετικοί,
απόλυτοι στην άρνησή τους! Δυστυχώς μεταξύ τους και κάποιοι ιθύνοντες, αλλά
αυτοί για άλλους λόγους. Διότι νομίζουν πως θα χάσουν ψήφους. Ή από
αντιπολιτευτική προς την κυβέρνηση διάθεση. Αντίθετα, όσοι βλέπουν με συμπάθεια
τους ξένους είναι σεμνοί, πράοι, χαμηλών φωνασκιών άνθρωποι. Αλλά, είναι
πολλοί!

   Καληνύχτα, λοιπόν, μοναχικά παιδάκια του Dedis!
Θα μάθετε αργότερα στη ζωή σας πως ο Θεός είναι κοινός. Οι σκοπιμότητες των
ανθρώπων διαφέρουν…

                                                                       Δημήτρης Ιωαννίδης