Την παραμονή της εορτής της αγίας Παρασκευής άκουσα και είδα από το επισκοπείο πυροσβεστικά αεροπλάνα να εφοδιάζονται με νερό από την λίμνη της Καστοριάς. Άνοιξα τις ειδήσεις για να δω τι συμβαίνει. Είχε ανάψει πυρκαιά σε δασική έκταση μεταξύ της Οινόης, της Αγίας Κυριακής και της Ιεροπηγής. Τηλεφώνησα στους Ιερείς και σε γνωστούς μου στην περιοχή για να μάθω λεπτομέρειες.
Είχα λίγο χρόνο μέχρι τον εσπερινό της εορτής στο Άργος Ορεστικό, και αποφάσισα να επισκεφθώ τον τόπο της πυρκαιάς για να δω το μέγεθός της και να ευχηθώ στους αγωνιζόμενους πυροσβέστες.
Πήρα μαζί μου το ιερό λείψανο της αγίας Παρασκευής.
Με το επισκοπικό αυτοκίνητο και με οδηγό τον Διάκονό μου π. Νικόδημο, δεν ήμουν σίγουρος για το πόσο κοντά μπορούσα να φθάσω στο μέτωπο της φωτιάς, στον τόπο όπου επιχειρούσαν οι Πυροσβέστες.
Τελικά κατάφερα να φθάσω λίγα μέτρα από το κύριο μέτωπο της φωτιάς. Εκεί, αφήσαμε το αυτοκίνητο, πήρα μαζί μου το ιερό λείψανο, και περπατήσαμε μέχρι το σημείο της μάχης των Πυροσβεστών με τις φλόγες. Εκεί ήρθε και ο Ιερέας της Οινόης π. Φώτιος, φέρνοντας νερά και αναψυκτικά για τους αγωνιζόμενους στην κατάσβεση της φωτιάς.
Προσωπικά, είχα συμμετάσχει ως στρατιώτης σε επιχειρήσεις κατάσβεσης πυρκαιών, αλλά στο τμήμα αποτροπής αναζωπύρωσης. Τώρα, για πρώτη φορά βρέθηκα στο μέτωπο του πυρός, εκεί όπου υψώνονται απειλητικές και με φοβερό ήχο οι φλόγες. Ήταν κάτι συγκλονιστικό.
Με μεγάλη συγκίνηση λιτάνευσα το ιερό λείψανο μεταξύ των Πυροσβεστών, ευλογώντας αυτούς και τους πιλότους των αεροπλάνων, για να έχουν δύναμη, και «εξόρκιζα» τις φλόγες για να υποχωρήσουν.
Η συγκίνηση οφειλόταν πρώτον, στην συνειδητοποίηση της δύναμης της φωτιάς που προκαλεί φόβο και ταλαιπωρία στον άνθρωπο και καταστροφή στην φύση που έπλασε λίαν καλή ο Δημιουργός. Καθώς και στην συνειδητοποίηση της ανευθυνότητας ή και σκληρότητας των ανθρώπων που τυχόν γίνονται πρόξενοι τέτοιων καταστροφών.
«Αισθανθήκαμε βαθύτατο πόνο από την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, από τις κραυγές των δένδρων και των δασών. Ο θόρυβος που δημιουργείτο από την καύση των δένδρων ήταν ο αναστεναγμός, τα «ουρλιαχτά» της φύσεως και των δένδρων από την μανία των βιαστών ανθρώπων. Αυτό αισθάνονται όσοι έχουν μια εσωτερική ευαισθησία. Κλαίνε και τα δένδρα και η φύση αναστενάζει από την μανία των ανθρώπων, αφού μέσα στην φύση υπάρχει η ουσιοποιός και ζωοποιός ενέργεια του Θεού» (Ναυπάκτου Ιερόθεος, «Η φωτιά και οι βιαστές»).
Δεύτερον, οφειλόταν στην αίσθηση της φιλανθρωπίας των Αγίων, οι οποίοι σε όλη τους την ζωή θρηνούσαν για την θνητότητα και τα πάθη των ανθρώπων και την φθορά που έχει εισέλθει στην φύση, προσευχόμενοι πάντα στον Θεό για τους ανθρώπους και τα ειρηνικά τους έργα. Οι Άγιοι ήταν και είναι οι ισορροπημένοι, οι μεγαλύτεροι, οι πιο ευαίσθητοι «οικολόγοι».
Τρίτον, στο γεγονός ότι αισθανόμουν μέρος της μακραίωνης παραδόσεώς μας, που αντιμετωπίζει με λιτανείες και ευχές τις σκληρές και θανατηφόρες καταστάσεις και τα ακραία φυσικά φαινόμενα. Έχοντας μάλιστα ακούσει τις περιγραφές της αποτροπής μιάς μεγάλης πυρκαιάς κοντά στο Άργος Ορεστικό, με την λιτάνευση ιερών λειψάνων από τον προκάτοχό μου μακαριστό Μητροπολίτη Γρηγόριο Γ´ (Παπουτσόπουλο).
Ιδιαιτέρως αισθανόμουν μέρος της σοφής ορθόδοξης παραδόσεώς μας, η οποία γνωρίζει την βασική θεολογική αρχή της συνέργειας. Δηλαδή, ότι στα ανθρώπινα πράγματα χρειάζεται πάντα η συνέργεια Θεού και ανθρώπου. Ο άνθρωπος να πράττει τα ανθρώπινα και ο Θεός τα θεικά. Στην παράδοσή μας σε κάθε ενέργειά μας καταβάλλουμε τον δικό μας κόπο, ζητώντας την βοήθεια του Θεού διά των Αγίων Του, ευχαριστώντας Τον και δοξολογώντας Τον μετά την έκβαση. Έτσι, εργαζόμαστε και δοξολογούμε τον Θεό· κτίζουμε και προσευχόμαστε· τρεφόμαστε και ευχαριστούμε τον Θεό· πηγαίνουμε στον ιατρό και προσευχόμαστε.
Τέλος, η συγκίνησή μου οφειλόταν στον σεβασμό που έδειξαν οι αγωνιζόμενοι στην πυρόσβεση προς την αγία Παρασκευή. Ιδιαιτέρως όταν σε μία στιγμή άκουσα τον επικεφαλής να φωνάζει: «Μη φοβάστε! Η αγία Παρασκευή είναι μαζί μας!».
Παρακολούθησα για αρκετή ώρα τις τιτάνειες προσπάθειες των ανδρών της Πυροσβεστικής, αλλά και των χειριστών των μηχανημάτων της Αντιπεριφέρειας (ήταν παρών ο κ. Αντιπεριφερειάρχης) και του Δήμου (ήταν παρόντες Αντιδήμαρχοι), και των κατοίκων που βρέθηκαν εκεί, να θέσουν την φωτιά υπό έλεγχο. Με τον συντονισμό των επικεφαλής τους (του Στρατηγού των Ιωαννίνων Χριστοφόρου Μπόκα, με τον οποίον συνομίλησα τηλεφωνικώς την άλλη ημέρα, του Πυράρχου Ιωάννη Αμανατίδη, του Διοικητή Δημητρίου Παπουτσίδη και των άλλων αξιωματικών) έτρεχαν πάνω-κάτω μέσα στα δένδρα, με ματωμένα από τα κλαδιά τα χέρια πολλών, με τις μάνικες που δίπλωναν και ξεδίπλωναν ομαδικά, μιλούσαν στους ασυρμάτους, λάμβαναν και εκτελούσαν εντολές. Ενώ τα εναέρια μέσα περνούσαν κατά κύματα και περιόριζαν τις φλόγες.
Εγώ έφυγα μετά από ώρα για τον Εσπερινό της Αγίας Παρασκευής στο Άργος Ορεστικό, όπου έφθασα καθυστερημένος, έχοντας στον νού μου όλες αυτές τις εικόνες και τους ανθρώπους που έμειναν στο μέτωπο της φωτιάς, και ευχήθηκα δημοσίως για όλους τους υπευθύνους και εργαζομένους στην Πολιτική Προστασία της Πατρίδος μας.
Έμαθα ότι τελικά η φωτιά ήταν πολύ μεγάλη· το δάσος και το εύφλεκτον περιβάλλον πολύ εκτεταμένο· ότι όλη την νύχτα οι άνδρες έδιναν μάχη με τις φλόγες. Έμαθα ότι έφθασαν στο σημείο να συζητήσουν την εκκένωση των γειτονικών χωριών, αλλ᾽ όμως τελικά η φωτιά περιορίσθηκε στο πεδίο που είχε κάψει για να «ξεψυχήσει» την άλλη ημέρα μετά από την νέα επιχείρηση των εναέριων μέσων. Δόξα τω Θεώ!
*
Σκεπτόμουν, μετά την εμπειρία αυτή, ότι σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, εκδηλώνεται ο ηρωισμός, η αυτοθυσία, η συνεργασία και η ανιδιοτέλεια των ανθρώπων της Πολιτικής Προστασίας και του λαού, και αναπέμπονται ευχές και ικεσίες στον Θεό, διότι οι άνθρωποι κατανοούν τα όρια των δυνατοτήτων τους.
Και συζητώντας με τους συνεργάτες μου, σκεφθήκαμε ώστε σε παρόμοιες καταστάσεις, τις οποίες όλοι απευχόμαστε, αλλά η κλιματική αλλαγή μάλλον θα τις προκαλεί ή τουλάχιστον θα τις διευκολύνει, να είναι πάντα παρούσα η τοπική Εκκλησία, με τις ευχές της, τα ιερά λείψανά της και με την παροχή αναγκαίων εφοδίων προς ενδυνάμωση και παράκληση των ανθρώπων που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή.
*
Ζώντας μέσα στην πολύτιμη παράδοση της Εκκλησίας μας, αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες αυτές καταστάσεις, που βλέπουμε να πληθαίνουν σε όλο τον κόσμο, με την παράκληση των λόγων του Πνεύματος, όπως με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Η γαρ αποκαραδοκία της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται. τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά διά τον υποτάξαντα, επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ. η´).
