Κατά τόν σύντομο διάλογό Του μέ τόν Πιλᾶτο, ὁ Χριστός τοῦ εἶπε ὅτι «πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς». Καί ὁ Πιλᾶτος Τόν ρώτησε: «ΤΙ ἐστιν ἀλήθεια;» (Ἰω. ιη´ 37-38). Ὁ Κύριος δέν ἀπήντησε, καί ὁ Πιλᾶτος βγῆκε νά μιλήσει μέ τούς Ἰουδαίους.
Ἄν ὁ Πιλᾶτος εἶχε διάθεση μαθητείας καί ἄν ρωτοῦσε «ΤΙΣ ἐστιν ἀλήθεια», τότε θά λάμβανε τήν ἀπάντηση πού εἶχε δώσει ὁ Χριστός στόν Ἀπόστολο Θωμᾶ: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ´ 6).
Ἤ θά ἐλάμβανε τήν ἀπάντηση πού ἔλαβε ὁ Μωϋσῆς, ἀλλά καί ὁ σύγχρονος Ἅγιος Σωφρόνιος: «Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν», δηλαδή «Ἐγώ εἶμαι τό Εἶναι».
*
Τό ὅτι ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὑπόσταση-πρόσωπο, ἀποτελεῖ μιά ἀπό τίς μοναδικές καί πολυτιμότατες διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας μας, μιά τεράστια προσφορά της πρός τόν κόσμο.
Σύγχρονοι Ἅγιοι καί Θεολόγοι συνδέουν τήν διδασκαλία αὐτή μέ τρία σημαντικά σημεῖα:
α) Ὅτι ὁ Ὑποστατικός Θεός ἀποκαλύπτεται στόν ἄνθρωπο.
β) Ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού δέχεται τήν ἀποκάλυψη τῆς Ἀλήθειας ἀναγεννᾶται.
γ) Ὅτι ἡ Ἀλήθεια συνδέεται μέ τήν Ἀγάπη, ἀφοῦ ὁ Χριστός πού εἶναι Ἀλήθεια, εἶναι καί Ἀγάπη.
Οἱ Ἅγιοι, παλαιότεροι καί σύγχρονοι, πού εἶδαν τόν Χριστό, πού εἶδαντήν Ἀλήθεια καί τήν Ἀγάπη, ἀναγεννήθηκαν. Καί ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι ἀληθινοί καί ἄνθρωποι τῆς ἀγάπης.
*
Παρακολουθήσαμε τήν περίοδο αὐτή τήν ταινία «Ἀπό τά Φάρασα στόν Οὐρανό», πού βασίζεται καί μᾶς παρουσιάζει τήνεὐλογημένη τήν ζωή τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, τοῦ νεοφανοῦς Ἁγίου Παϊσίου, τόν ὁποῖον ἀκούσαμε, εἴδαμε μέ τά μάτια μας, καί τόν ἀκουμπήσαμε μέ τά χέρια μας (πρβλ. Α´ Ἰω. α´).
Καί μᾶς ἐντυπωσίασε, καί δικαιολογημένα. Ὅταν μάλιστα τήν συγκρίνουμε μέ τά σκουπίδια μέ τά ὁποῖα ταΐζονται ἀπό τήν ὀθόνη οἱ Νεοέλληνες τοὐλάχιστον τά τελευταῖα πενήντα χρόνια.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶδε τόν Χριστό, εἶδε τήν Ἀλήθεια καί τήν Ἀγάπη. Τόν εἶδε ὄχι μόνον μιά φορά.
Νά πῶς περιγράφει μία ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ σέ αὐτόν:
«Ἦταν βράδυ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, θά ξημέρωνε τοῦ ἁγίου Κάρπου (1977). Νιώθω ἀνάλαφρος, πούπουλο. Καμμιά ὄρεξη νά κοιμηθῶ. Σκέφτομαι: “Ἄς καθήσω νά γράψω κάτι γιά τόν παπα-Τύχωνα νά τό στείλω στίς ἀδελφές”. Μέχρι τίς … 5:30 τό πρωΐ ἔγραψα ὥς τριάντα σελίδες…
Παίρνει νά φωτίζη. Στίς … 6:00 ἡ ὥρα τό πρωΐ δέν εἶχα κοιμηθῆ. Σέ μιά στιγμή σάν νά χάθηκε ὁ τοῖχος τοῦ Κελλιοῦ μου… Βλέπω τόν Χριστό μέσα στό φῶς, σέ ἀπόσταση ἕξι μέτρα περίπου. Τόν ἔβλεπα ἀπό τό πλάϊ. Τά μαλλιά του ἦταν ξανθά καί τά μάτια του γαλανά. Δέν μοῦ μίλησε. Κοίταξε λίγο δίπλα, ὄχι ἀκριβῶς ἐμένα.
Δέν ἔβλεπα μέ τά σωματικά μάτια. Αὐτά εἴτε ἀνοιχτά εἶναι εἴτε κλειστά, καμμιά διαφορά δέν ἔχει. Ἔβλεπαν τά μάτια τῆς ψυχῆς.
Ὅταν Τόν εἶδα σκέφθηκα:
Πῶς μπόρεσαν νά φτύσουν τέτοια μορφή;
Πῶς μπόρεσαν –οἱ ἀθεόφοβοι– νά ἀκουμπήσουν τέτοια μορφή;
Πῶς μπόρεσαν νά μπήξουν καρφιά σ’ αὐτό τό σῶμα;
Πά! πά! πά!
Ἀπόμεινα! Τί γλυκύτητα ἔνιωθα! Τί ἀγαλλίαση! Δέν μπορῶ νά ἐκφράσω μέ δικά μου λόγια τήν ὀμορφιά αὐτή. Ἦταν αὐτό πού λέει: “Ὁ Ὡραῖος κάλλει παρά τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων”. Αὐτό ἦταν…
Θἄξιζε νά ἀγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια γιά νά δῆ αὐτή τήν ὀμορφιά γιά μιά στιγμή μόνο. Τί μεγάλα καί ἀνείπωτα εἶναι δυνατόν νά χαρισθοῦν στόν ἄνθρωπο, καί μέ τί τιποτένια ἀσχολούμαστε!”».
*
Μεγάλα ἐρωτήματα, πού ὅσο μένουν ἀναπάντητα, ὁ κόσμος θά βυθίζεται στήν ἀπελπισία:
-Πῶς μπόρεσαν οἱ ἄνθρωποι νά σταυρώσουν μιά τέτοια μορφή;
-Πῶς μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι νά ἀσχολούμαστε μέ τιποτένια πράγματα;
-Πῶς ἀφήνουμε τόν Προσωπικό Θεό γιά νά προσωποποιοῦμε τήν ματαιότητα;Πῶς ἀφήνουμε τήν Ἀλήθεια καί κατασκευάζουμε ἀφηρημένες ἰδέες καί ἀνυπόστατους στοχασμούς, στίς ὁποίες ξοδεύουμε τήν ζωή μας;
-Ἀλλά καί ἡ εἰδικότερη καίρια ἐρώτηση:
Πῶς ἀνεχθήκαμε τά τελευταῖα πενήντα χρόνια νά χαρίσουμε τήν παιδεία τῶν Ἑλληνοπαίδων στούς παραγωγούς ταινιῶν καί νά ταΐσουμε τά παιδιά μας μέ τήν ματαιότητα, ἀκόμη καί μέ δηλητήρια;
*
Τό λαμπικαρισμένο ἀπόσταγμα τῆς Χριστιανικῆς Μικρᾶς Ἀσίας τῆς Ἁγιασμένης Καππαδοκίας τῶν Μεγάλων Πατέρων, εἶναι ὁ Ἅγιος Παΐσιος.
Ἀπόσταγμα τῆς Καστοριᾶς μας, οἱ Ἅγιοί της. Οἱ Ἅγιοί της πού ζοῦν στίς καρδιές μας, στήν λατρεία μας, στήν παράδοσή μας, στήν θεολογία μας, στούς Ναούς τῆς πόλης μας, στίς Ἁγιογραφίες τους.
Σήμερα στήν Καστοριά μας ἔχουμε ὁμογενεῖς ἀπό τήν Ἀμερική, ἀλλά καί ἀπό τήν Αὐστραλία. Ἔχουμε ἀνάμεσά μας μαθητές ἀπό τό Πέρθ, καλεσμένους τοῦ ὁμογενοῦς κ. Παύλου Ἄφκος. Ἦρθαν τά παιδιά μόνον καί μόνον γιά νά ζήσουν τό Ὀρθόδοξο Πάσχα!Ἀπίστευτο δῶρο!
Σήμερα, λοιπόν, στήν Καστοριά μας, ὅπως καί σέ κάθε ὀρθόδοξη γωνιά τῆς Γῆς,περιφέρουμε τήν Ζωή ἐν Τάφῳ. Περιφέρουμε τήν Ἀλήθεια καί τήν Ἀγάπη, πού εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος.
Καλή Ἀνάσταση, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ!
Μέ ἀγάπη ἐν Χριστῷ
