Το νέο πρόγραμμα μετεγκατάστασης δίνει μέχρι 10.000 ευρώ σε όσους αποφασίσουν να έρθουν στην Καστοριά.
Η είδηση ακούγεται θετική, αλλά πριν ενθουσιαστούμε ας σταθούμε για ένα δευτερόλεπτο και ας κάνουμε μια απλή σκέψη.
Εσείς οι ίδιοι, αν παίρνατε 10.000 ευρώ, θα αφήνατε την Καστοριά για να πάτε στον Έβρο όπου το πρόγραμμα τρέχει ήδη;
Αν η απάντηση είναι όχι, τότε πόσο πιθανό είναι να πιστέψουμε ότι κάποιος από τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα ή μια μεγαλύτερη πόλη θα αφήσει πίσω του τη ζωή του για το ίδιο ποσό;
Πάμε να δούμε λίγο πιο βαθιά το θέμα και να το αναλύσουμε.
Μπορεί το μέτρο να μην είναι αρνητικό.
Ίσως βοηθήσει κάποιους που είχαν ήδη σκοπό να επιστρέψουν και αυτό να λειτουργήσει ως ένα επιπλέον κίνητρο.
Σίγουρα όμως δεν είναι ένα μέτρο που αξίζει πανηγυρισμούς, καθώς δεν λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα και λειτουργεί σαν ένα προσωρινό βοήθημα για λίγους.
Όμως άλλο αυτό και άλλο να περιμένουμε ότι μια οικογένεια θα χτίσει μια νέα ζωή μόνο και μόνο επειδή πήρε ένα εφάπαξ.
Για να αλλάξει κάποιος τόπο χρειάζεται δουλειές με προοπτική, ασφάλεια, υποδομές που λειτουργούν και μια πόλη που του δίνει λόγους να μείνει. Όχι ένα κίνητρο που απλώς καλύπτει τα πρώτα έξοδα.
Και εδώ προκύπτει ένα ζήτημα που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε.
Τι στήριξη έχουν όσοι ήδη μένουν στην Καστοριά; Ποιος στηρίζει τον άνθρωπο που επέλεξε να μείνει εδώ παρά τις δυσκολίες; Ποιος αναγνωρίζει την προσπάθεια όσων επιμένουν σε μια πόλη που συχνά δεν τους διευκολύνει να μείνουν;Γιατί αυτό που νιώθει ένας μόνιμος κάτοικος είναι μια ξεκάθαρη αδικία.
Εκείνος που ζει εδώ, που πληρώνει, που παλεύει, που μεγαλώνει τα παιδιά του στην πόλη, δεν παίρνει τίποτα. Αυτός που έρχεται από αλλού επιδοτείται. Και όσο κι αν θέλουμε νέο κόσμο(που φυσικά τους θέλουμε), αυτή η άνιση εικόνα δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Η Καστοριά χρειάζεται ανθρώπους. Αλλά πάνω από όλα χρειάζεται και τους ανθρώπους της.
Εκείνους που τη μεγάλωσαν, που τη νοιάζονται και που προσπαθούν να κρατηθούν εδώ.
Γιατί η πραγματική απειλή δεν είναι να μην έρθουν νέοι κάτοικοι. Η πραγματική απειλή είναι να αρχίσουμε να χάνουμε αυτούς που ήδη έχουμε (που ήδη τους χάνουμε εδώ και χρόνια).
Να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου η Καστοριά δεν θα έχει πλέον Καστοριανούς.
Γιατί, στο τέλος, μια πόλη δεν κρατιέται με επιδοτήσεις.
Κρατιέται με προοπτική, δουλειές, ασφάλεια και ανθρώπους που τη νοιάζονται.
Και όπως λέει το τραγούδι: “Κι όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς”
