Πολύς λόγος γίνεται τελευταία, για την αναποφασιστικότητα του περιφερειάρχη Γιώργου Κασαπίδη, στον καθιερωμένο ανά διετία ανασχηματισμό του περιφερειακού σχήματος, που όλο πλησιάζει, σύμφωνα με… διαρροές και όλο αναβάλλεται για άγνωστους λόγους!
Η αλήθεια είναι ότι το “φρεσκάρισμα” της περιφερειακής διοίκησης, είναι επιβεβλημένο ως ένα σημείο για πολλούς και διάφορους λόγους από τους οποίους εξαρτάται η εύρρυθμη λειτουργία της.
Πρώτον ανανεώνεται το στελεχιακό δυναμικό με φρέσκα πρόσωπα που θα αντικαταστήσουν τα καταπονημένα από την κόπωση στελέχη.
Δεύτερον δίνεται η ευκαιρία στους νεοφώτιστους να αποδείξουν ότι δίκαια επιλέχθηκαν από τους συμπολίτες τους, για να τους εκπροσωπήσουν στο ανώτατο όργανο της Περιφέρειας.
Και τρίτον αυτοί που θα φύγουν, θα φορτωθούν μ΄ ένα μεγάλο μέρος της φθοράς που κανονικά βαρύνει τον περιφερειάρχη!
Έτσι αυτός παραμένει αλώβητος και συνεχίζει την διαδρομή με τους υπόλοιπους… Επειδή όμως καμία μεταβολή δεν γίνεται αναίμακτα, γι αυτό και ο περιφερειάρχης διστάζει να κάνει το επόμενο βήμα. Το οποίο παραμένει μετέωρο με το ένα πόδι σαν τον πελαργό, μέχρι να βρει στέρεο έδαφος για να πατήσει με το άλλο…
Δεν ξέρουμε τι γίνεται με τις υπόλοιπες Περιφερειακές Ενότητες, αλλά εδώ στην Καστοριά δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για άστοχες κινήσεις πάνω στην περιφερειακή “σκακιέρα”.
Παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος για… “ρουά – ματ” και όλα να τιναχθούν στο αέρα…
Διότι εδώ στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει μια “σταθερά” που ακούει στο όνομα: Δημήτρης Σαββόπουλος και όλοι οι υπόλοιποι περιφέρονται σαν… δορυφόροι γύρω από εκείνον. Αν μετατοπισθεί το κέντρο βάρους προς έναν από αυτούς, τότε κανείς δεν εγγυάται για την στατικότητα του οικοδομήματος, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταρρεύσει…
Γι΄ αυτό ο περιφερειάρχης θα πρέπει να αποβάλλει την (μάλλον έμφυτη) αναποφασιστικότητά του και να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του, βάζοντας – αν χρειαστεί – “χαλινάρι” στις υπέρμετρες φιλοδοξίες κάποιων άλλων.
Εκτός αν ψάχνει “Ιφιγένειες” για να φυσήξει ούριος άνεμος στο καταπονημένο σκαρί της δικής του περιφερειακής αρχής, μπας και ξεκολλήσει κάποτε από τις ξέρες…
