Αν οι Τρικαλινοί είχαν την ίδια αντίληψη με τους Καστοριανούς στην τουριστική ανάδειξη της πόλης τους, με την αξιοποίηση των (όποιων) συγκριτικών πλεονεκτημάτων αυτή διαθέτει, τότε σίγουρα δεν θα μιλούσαμε σήμερα για μια πόλη – πρότυπο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και κορυφαίο τουριστικό προορισμό του χειμώνα.
Αλλά πολύ πιθανόν να είχε την ίδια μοίρα με την Καστοριά, ως μια φθίνουσα επαρχιακή πόλη της χώρας που είναι καταδικασμένη να “σβήσει” από τον χάρτη!
Η διαφορά όμως είναι ότι τα Τρίκαλα δεν διαθέτουν ούτε την φυσική ομορφιά ούτε την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της Καστοριάς που από μόνες τους θα μπορούσαν να την εκτοξεύσουν στην κορυφή των τουριστικών προορισμών. Οι Τρικαλινοί φρόντισαν όμως από πολύ νωρίς να ενστερνιστούν ένα αρχέγονο δόγμα που λέει: “Ό,τι δεν υπάρχει το εφευρίσκεις”. Και αυτοί εφηύραν τόσα πολλά για την πόλη τους που θα περάσουν χρόνια για να τους ανταγωνιστούν οι άλλοι.
Ενώ αντίθετα στην Καστοριά, την πόλη της μιζέριας, της μεμψιμοιρίας και της παρακμής, μόλις ο Δήμαρχος και η Δημοτική αρχή αποφάσισαν να προσφέρουν κάτι πρωτοποριακό – ένα τουριστικό τρενάκι για τις γιορτές – έσπευσαν οι πάντες να εκφράσουν τις “επιφυλάξεις” τους και τις αντιρρήσεις τους, λες και η απόφαση αυτή θα επιβάρυνε τους δημότες με πρόσθετα δημοτικά τέλη. Με πρώτους και καλύτερους τους δημοτικούς συμβούλους της μειοψηφίας, οι οποίοι, όπως και στην περίπτωση του λατομείου της Μακεδνός, εφηύραν έναν σωρό ενστάσεις για να καταψηφίσουν την πρόταση του δημάρχου.
Με κυριότερες από αυτές:
α) Τους οικονομικούς όρους της συμφωνίας με τον ιδιώτη που θα λειτουργήσει το τρενάκι. (Λες και επρόκειτο για την… αγορά του αιώνα).
β) Το εισιτήριο για την διαδρομή (σαν να βρισκόμαστε στο μετρό της… τέως Σοβιετικής Ένωσης)
γ) Το κέρδος του Δήμου από την λειτουργία του τρένου (να βγάλουμε από την μύγα – ξίγκι)
δ) Η διασφάλιση της κυκλοφορίας προς το Νοσοκομείο (κάτι που έπρεπε να λυθεί από χρόνια ακόμα, γιατί “ακυρώνει” το πιο τουριστικό κομμάτι της Καστοριάς, που είναι ο γύρος της λίμνης).
Αν επικρατήσουν αυτές οι “κρατικίστικες” αντιλήψεις, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το συγκεκριμένο εγχείρημα θα έχει συνέχεια και του χρόνου τόσο από την πλευρά του Δήμου όσο και από την πλευρά του ιδιώτη.
Αυτή είναι η μικρή εικόνα της τοπικής μιζέριας που βυθίζει την πόλη στην εσωστρέφεια και την παρακμή. Γιατί η μεγάλη εικόνα εκτυλίσσετε μερικά χιλιόμετρα ανατολικά της Καστοριάς. Εκεί όπου μαίνεται άγριος ο πόλεμος ανάμεσα σε Κοζάνη και Πτολεμαϊδα για την χάραξη της Σιδηροδρομικής Εγνατίας με κατεύθυνση προς την Αλβανία και η κάθε μια τους διεκδικεί για λογαριασμό της το προνόμιο να γίνει ο κόμβος της Δυτικής Μακεδονίας. Διότι στο έδαφός της θα κατασκευαστεί ο εμπορευματικός σταθμός που θα την καταστήσει το κέντρο του εξαγωγικού εμπορίου της Δυτικής Μακεδονίας προς τα Δυτικά Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Από όλες αυτές τις εξελίξεις η Καστοριά, αν και “κλειδούχος” της σιδηροδρομικής σύνδεσης με την Αλβανία, αφού η γραμμή περνάει υποχρεωτικά από το έδαφός της είναι μονίμως απούσα και περιμένει από τους άλλους να διεκδικήσουν οφέλη για λογαριασμό της. Κατά πώς λέει και ο λαός μας “πέσε πίτα να σε φάω”….
